Angels fall first

Pandemonium

En het is geraden! BUMMMER!

Aangezien ik nog geen volgend hoofdstuk heb, zet ik dit tussenhoofdstuk er maar op. Waarschijnlijk heb ik het volgende hoofdstuk binnen deze week of tot volgende week.

Nu naar dit hoofdstuk. Pandemonium is een andere naam voor de Hel. Het nummer heet: Nightwish - Nemo. Lol, voor de verandering eens geen Draconian. Ik wilde het jullie niet aan doen. En ik vind dit gewoon een mooi nummer, dat ik met jullie wilde delen. Als iemand toch liever Draconian heeft, dit nummer had ik oorspronkelijk bedacht voor dit hoofdstuk: Draconian - The Everlasting Scar.

Veel leesplezier ;D

__________________________________________________________________________________

Pandemonium

Hij reikte achter zich, naar zijn rug.

De tippen van zijn vingers streelden over de 2 evenwijdige, slecht geheelde littekens.

Wat haatte hij die littekens. Ooit waren het zijn vleugels geweest die daar zaten.

Hij trok zijn hand weer terug, en balde zijn vuist. Hij wachtte. Hij fluisterde, woorden die lang vergeten waren, woorden die waar waren. In zijn opinie.

"So curse the tyrant, curse the light,

for we are free here in this night.

So embrace the sorrow, kiss the tears…

follow the wind to erase your fears,

for the fires burn bright, the fires of blue,

and in the end it will burn all of you."

Ooit straalde hij zo helder, De Morgenster.

Nu was hij niet meer dan het licht dat naar het duister leidde.

Lucifer stond op een eeuwen oude weg, maar wat hij daar deed, wist niemand.

Behalve de persoon die voor hem stond.

‘Lucifer...’ siste de persoon. Een lange zwarte mantel welke aan de uiteinden een wazige nevel vormde, verborg zijn lichaam. Schaduwen kolkten in zijn kap. In een gehandschoende hand hield hij een kleine weegschaal, perfect in balans. Er waaide een zachte wind die alleen zijn mantel liet ruisen.

Naast hem doemden nog 3 figuren op, allemaal met een mantel, in verschillende kleuren en van verschillende materialen.

Een witte, van stevige stof. Losjes om het lichaam van de persoon hing deze. Een witte kap verborg een bleek gezicht grotendeels. Alleen de kleine sinistere glimlach was nog zichtbaar.

‘Lang hebben we moeten wachten...’ De lippen bewogen, spraken met een vrouwelijke stem.

Naast haar dook de in rode mantel gehulde persoon op.

Lucifer kon het stuk stof welke deze droeg niet eens een mantel noemen, zo klein was de cape.

De Rode droeg een glanzend gepoetste wapenuitrusting, en op zijn gesloten helm droeg hij een rode pluim. Aan zijn zijde hing een enorm zwaard, en om zijn linkerschouder zat een witte pijlenkoker. In zijn gehandschoende hand hield hij een witte boog. Deze 2 laatsten behoorden niet aan hem toe, wist Satan, maar aan de Vrouw in de Witte mantel. Een poging tot galant zijn? Satan wist het niet.

‘En nu is het zover...’ Een zware, mannelijke stem bromde deze woorden. Zijn stem werd ietwat onderdrukt door zijn helm.

Er was een zachte wind opgestoken, welke floot door bomen die er niet waren in dit kale landschap.