Angels fall first

Heaven's scent

Heaven’s scent

Naast de stad was een bos. Een donker bos, waar haast niemand kwam, omdat er een aura rondom hing dat mensen scheen af te stoten.

Ik merkte het niet op. Ik volgde een onzichtbaar pad naar mijn zelf ontdekte open plek.

De woede raasde door mijn lijf. Hoe durfde hij? HOE DURFDE HIJ? Hij had me mijn maagdelijkheid al ontnomen toen ik net 15 was – Ik stond het toe, zo viel hij tenminste niet andere meisjes lastig. Eigenlijk was ik best jaloers als hij dat deed- , en nou wilde hij ook nog in het openbaar aan me zitten? Mooi niet. Ik was geen hoer. Ik ging louter en alleen met hem naar bed, omdat... Ja, waarom eigenlijk? We hadden niet eens officieel wat, geloofde ik.

Voordat ik bij Gin en de rest belandde, was ik het meisje dat droomde van de prins op het witte paard. De engel, om maar zo te zeggen. Ik las van die typische romannetjes, en droomde over zulk soort onzin.

Ik vond het geweldig toen ik doorkreeg dat ik Gin’s aandacht trok. Ik was helemaal in de wolken over het feit dat ik een vriendje had, mijn eerste vriendje nog wel. Maar al snel, veel te snel, wilde hij meer. Ik geloofde nog steeds in “ware liefde” en mijn romannetjes beweerden altijd dat “De liefde bedrijven” fijn was. Dus ik liet hem zijn gang gaan. 

Veel vond ik er niet aan.

Na een wandeling van 10 minuten arriveerde ik op mijn geheime plek. Het was niet zo groot, maar mysterieus en ik voelde me er veilig.

Normaal gesproken kon ik uren naar de bloemen kijken die er groeiden, maar vandaag trok iets anders mijn aandacht.

Er lag een jongen op de grond. Eerst vroeg ik me af wat hij op MIJN open plek deed. Toen werd mijn blik getrokken door iets vreemds.

Hij werd omringd door allemaal kleuren. Langzaam zette ik een stap dichterbij, maar ik bevroor halverwege, met 1 been in de lucht.

Waren dat vleugels?!

Het waren inderdaad vleugels, constateerde ik toen ik van de schok bekomen was en dichterbij kwam. De veren aan het einde van de vleugels waren diepzwart, en de kleur liep verder naar binnen over in wit. De veren bij de wortel, het punt waar zijn vleugels aan zijn rug vastzaten, hadden een volle crèmekleur.

Ik vond het ronduit prachtig.

Adembenemend.

Schokkerend.

Ongelooflijk. Waar was de: “smile, you’re on candid camera” ploeg?

Toen bedacht ik me opeens dat de eigenaar van die vleugels niet eens bewogen had, al die tijd dat ik hier stond.

Ik liep me op mijn knieën vallen naast zijn hoofd. Hij lag op zijn zij, zijn gezicht deels bedekt door blauwzwart lang haar. Het zag er zo mooi en zacht uit dat ik mezelf nauwelijks kon tegenhouden om het aan te raken. Wonder boven wonder lukte het om het “AWMIGOSH- meisje” in mezelf te temmen.

Ik draaide hem op zijn rug, oppassend dat zijn vleugels niet klem kwamen te zitten.

Hij had een mooi gezicht, besefte ik. Hoge jukbeenderen, hartvormige lippen, en zijn zwarte wimpers waren zo lang dat ze haast zijn wang aanraakten. Hij leek wel een meisje! Als hij een meisje was, bedacht ik, zou ik nu spontaan Lesbienne (*No offence*) worden. Zijn huid was licht, maar mooi licht. Ik liet mijn blik over zijn borstkas glijden, van welke de contouren vertoonden dat hij gespierd was. Ik liet mijn blik verder dwalen tot ik opeens besefte dat zijn borstkas niet bewoog. Ik schrok me een ongeluk.

Wat moest ik nu doen?

Gelukkig nam mijn gezond verstand het van me over. Op school hadden we ieder jaar een reanimatiecursus, voor het geval dat. Ik had het toen niets gevonden, maar nu kwam het van pas, bedacht ik cynisch. Ik voelde aan zijn pols. Ik voelde het kloppen, maar heel zwak en langzaam. Oke Stevie, je weet wat je nu moet doen.

Ik zette mijn handen op zijn borst en duwde. 1, 2, 3, en toen boog ik me over hem heen, kneep zijn neus dicht en zette mijn mond over de zijne. Ik blies, en begon weer op zijn borst te duwen.

“Ow shit, Ow shit, Ow shit”, dacht ik paniekerig. Wat als ik te laat ben?

Hoe moet ik aan de politie verklaren wat er is gebeurt? Dat ik uit huis was gestormd, het bos in was gelopen en daar een jongen zag liggen met verdomde engelenvleugels?!

Ik boog me weer over hem heen, toen plots zijn ogen open vlogen. Ik staarde in die intense blauwe kijkers, niet in staat me te verroeren.

Toen ik plots omver werd geworpen, was ik nog steeds helemaal in de ban van die ogen.

‘Wat deed je?!’ Gromde de jongen.

Hij zat bovenop me, en drukte mijn schouders naar beneden. Ik antwoordde niet, want deze pose winde me een beetje op. Inwendig gaf ik mezelf een klap. Doe niet zo raar Stevie!

‘Geef antwoord!’ Hij schudde me heen en weer. Door de beweging kwam ik weer terug bij het heden.

‘Ik redde je leven, jij klootzak’ gromde ik terug.

Ik duwde hem van me af, tegelijkertijd verbaast over hoe dat zo gemakkelijk ging.

Hij viel achterover, en deze keer zat ik bovenop hem, en duwde ik zijn schouders naar beneden. Hij staarde me expressieloos aan.

‘En waarom zou jij een vreemde helpen?’

‘Geen idee. En geloof me, ik heb er nu al spijt van’.

Zijn gezicht betrok.

‘Waarom moest ik je leven überhaupt redden? En waarom heb jij vleugels? Wie ben je? Beter gezegd, WAT ben je?’ Ik vuurde mijn vragen pijlsnel op hem af. Hij kon maar beter snel antwoorden, anders zou ik hem mijn zwarte band in Ninjutsu laten zien.

***(Authors note: Ninjutsu = ninja training, als ik het goed heb)***

‘Wie ben jij dat je zoiets aan mij zou mogen vragen? Wie ben jij dat jij überhaupt antwoord daarop zou mogen krijgen?’ siste hij. Ik voelde mijn gezicht rood worden. Van woede.

‘ik ben je ergste nachtmerrie, als je het niet aan me vertelt’ Siste ik terug.

Hij trok een wenkbrauw op.

‘Geloof me, ik ben niet een lieverdje’.

‘Dus jij wilt zeggen dat je mij, Michael, kan verslaan in een gevecht?’ hij lachte.

Die klootzak lachte!

Voordat ik mezelf kon tegen houden, sloeg ik hem. Een, twee keer in zijn gezicht.

Zijn grijns versmolt, en zijn blauwe ogen werden zo ijzig dat zelfs ik het er koud van kreeg.

‘Kom maar op dan’ hij duwde me van zich af en stond op. Zijn vleugels spreidde zich machtig en stralend achter hem uit, maar tot mijn eigen verbazing was ik totaal niet onder de indruk.

Ook ik stond op, en hurkte in gevechthouding.

Hij wilde het? Hij kreeg het.

Ik kon niet geloven dat ik dit deed.