Hello my hate
Mijn hand was zo klein in die van de engel.
Mijn lichaam was gevoelloos terwijl hij me wegtrok bij het wrak dat ooit een auto was geweest.
De auto waar mijn dode ouders nog steeds in lagen.
Ik kon er niet om huilen. De tranen stonden wel in mijn ogen, maar ik was te gevoelloos om te snikken.
Terwijl de engel me mee sleurde, keek ik achterom.
En toen zag ik hem staan.
Toen ik bijkwam, was het eerste dat tot mij doordrong de enorme pijnscheut die door mijn hoofd trok. Kreunend greep ik naar mijn hoofd, maar iemand hield mijn hand tegen.
Moeizaam opende ik mijn ogen, en keek ik wazig op naar een gezicht. Michaëls gezicht, besefte ik langzaam. Ik probeerde rechtop te zitten. Zachte handen hielden me tegen.
'Stevie, pas op, niet te snel'.
Michaël klonk bezorgd.
Mijn hoofd bonkte door zijn luide stem. Waarom schreeuwde hij zo hard?
Ik kreeg mezelf met veel moeite – en wat hulp van Michaël - in een zittende positie, en wierp een blik om me heen. Ik zag alleen wit.
Verbaasd stak ik mijn hand uit. De witte... muur was zacht, en laatdunkend besefte ik dat het Michaël zijn vleugels waren die als een beschermende kooi om me heen lagen. Ik vroeg me af wat ik gemist had, de onbekende tijd dat ik buiten westen was. Waarom ik hier was, en niet door de vijand gevangen was. Wat er met Andrew gebeurt was, nadat we waren gevallen. Had Michaël ons gered?
Er schitterde iets in Michaëls hand. Het bleek zijn dolk te zijn, maar het normaal parelwitte blad was nu bedekt met bloed.
Maar toen hoorde ik een schreeuw, en ik stond al op mijn voeten voordat ik had geregistreerd van wie die nou eigenlijk was. Mijn hoofd bonkte als een gek, er droop iets nats langs mijn slaap mijn hals in, en ik probeerde het te negeren. Ik had wel eens erger gebloed, en het feit dat ik kon opstaan zei genoeg over de ernst van mijn verwonding.
Ik liet mijn blik over het plein gaan, en nam alles in mij op.
We waren omsingelt door een stuk of 20 a 30 wolven. Ik, Andrew en Michaël bevonden ons in het midden van de cirkel die de engelen gevormd hadden met hun vleugels. Opluchting gleed door me heen, Andrew was veilig. Mijn hoofd deed pijn.
Vreemd genoeg vielen de wolven ons niet aan; ze dwongen ons alleen in een steeds kleinere kring.
Waren ze dom of zo? Dachten ze dat we zo niet weg konden komen? We konden gemakkelijk wegvliegen; als die 4 paar vleugels zo groot als zeilen niet de truc deden, wat dan wel?
Ik draaide me net naar Michaël toe om het voor te stellen, toen de bekende stem van de Spaanse man over het plein schalde.
'Je gaat nergens heen, Zoeker'.
Dat was wat hij me meldde. Ik keek in de richting van zijn stemgeluid, en daar stond hij, te midden van de wolven. Achter hem stond nog steeds het kleine groepje van 4 mensen. Ze droegen allemaal, afgezien van een kleine vrouw met bruin haar en een getinte huid, een mantel met kap.
'Wat houd me tegen?' het deed pijn aan mijn hoofd om te schreeuwen, maar ik kon geen zwakte tonen.
'Wij hebben iets, wat jij hebben wilt'.
Ik trok alleen een wenkbrauw op. In mijn hoofd vormden zich 2 gezichten. Dat van Jamie en dat van Leila.
'Wat bedoel je?'
आप पढ़ रहे हैं
Angels fall first
रोमांस"Een bos. Een betoverende jongen. Met de vleugels van een engel. Mijn leven zal nooit meer normaal zijn". Niet dat Stevie (15) überhaupt een normaal leven leidt. Maar het wordt wel heel vreemd als ze een enorme rol blijkt te spelen in de Apocalyps. ...
