Angels fall first

Bye Bye beautiful

Bye Bye Beautiful

 

Toen ik net 6 jaar was, werd ik eindelijk uit het weeshuis gehaald.

Een jong echtpaar dat geen kinderen kon krijgen, besloot me te adopteren.

Datzelfde jonge echtpaar stierf precies 1 jaar later, op mijn 7e verjaardag, aan een hartaanval en een plotselinge hersenbloeding.

De volgende adoptieouder stond gelijk klaar. Deze keer was het een al iets oudere vrouw, die zelf geen kinderen meer kon krijgen. Ze heette Marie-Louise.

Waarom ik gelijk al weer geadopteerd werd? Omdat ik schattig was, en mooi voor een klein meisje.

Met mijn lange dikke donkere haar, grijze ogen, porseleinen huid, dikke roze kinderwangetjes, en mijn gedisciplineerde gedrag, zou ik een goede indruk maken op vrienden en familie van mijn adoptieouders.

Maar ik was een buitenbeentje.

Ik praatte niet veel, waar zou ik het over moeten hebben? Ik was niet geïnteresseerd in barbiepoppen of tikkertje. Ik hield niet van race auto’s of het zwembad.

Ik hield van geschiedenis, godsdienst, lezen. Je zou kunnen zeggen dat ik ouder was in geest dan mijn leeftijdsgenoten.

Soms vraag ik mij af of dat alleen kwam door het ongeluk van mijn ouders, of dat ik altijd zo geweest was. Dat ik, als mijn ouders niet waren gestorven, hetzelfde was geweest als ik nu ben.

Maar goed, even terug naar de nieuwe adoptieouder. Je had het misschien al door, maar ook zij is gestorven.

Op mijn 8e verjaardag was Marie-Louise onderweg naar het winkelcentrum om mijn verjaardagstaart op te halen. Maar 1 of andere malloot had besloten om precies op die dag het spervuur te openen op alle onschuldige winkelaars in datzelfde winkelcentrum. Mijn adoptieouder werd in het hoofd geraakt, en stierf in het ziekenhuis.

Tegen die tijd was mijn hart al van steen, en kon het me niet schelen. Tegen alles haalde ik mijn schouders op: het zal wel, wat kan mij het schelen...

Ik wilde het niet voelen.

Na Marie-Louise’s dood ben ik een jaar in het weeshuis gebleven. De eigenaren van het kindertehuis hadden besloten dat ik even een tijdje met rust gelaten moest worden, al die doden om mij heen, dat was niet goed voor een kind van 8.

Ik haalde mijn schouders op.

Toen mijn 9e verjaardag aanbrak, kwam ik bij mijn laatste gastgezin terecht.

Ze stierven een jaar later in een enorm auto ongeluk. Een frontale botsing tussen hun auto en een vrachtwagen, terwijl ze op weg waren naar een voorstelling bij mij op school. Ik zat niet in de auto, gezien ik dus al op school was.

Desondanks had ik er nu genoeg van. Toen ik terugkwam in het weeshuis ben ik ontsnapt.

Ik pakte mijn biezen en klom zo het raam op de eerste verdieping uit. Ik roetsjte langs de regenpijp naar beneden, om daar bovenop een jongen te vallen.

Zo ontmoette ik Gin.

___________________________________________________________________

Sorry dat het zo kort is, maar ik heb het zoo druuuuk :O

Het is in ieder geval iets, en ik hou lekker de spanning erin PUUUUH!

xXx