Ik kwam bij tegen een warme rug aan. Nog wat verward merkte ik op dat ik door diegene gedragen werd. Ik opende mijn ogen, maar tilde mijn hoofd niet op van de warme nek waar hij tegenaan lag.
Ik rook Michaël’s geur toen ik inademde.
‘Meneer, de engel is wakker’. Een kinderstem deed me verstijven. Wie...?
Met een klap kwamen de gebeurtenissen bij me terug. Abigor, de vondst van de Messias, de moorden, de demon die ik zelf had vermoord, met mijn eigen handen...
‘Andrew, Stevie is geen engel, ze is net zo menselijk als jij bent’ bromde Michaël.
Hij zei niets tegen mij. Kon hij aanvoelen dat ik niet wilde praten?
Jammer genoeg was het anders met de jongen. Hij kwam naast me lopen en keek nieuwsgierig naar me op met een paar simpele bruingroene ogen. Hij droeg mijn rugzak. Andrew, zo heette hij. Een Engelse naam, natuurlijk.
Opeens drong iets tot me door.
‘Hoe kun jij Nederlands praten, als je in Engeland woont?’ fluisterde ik.
‘Ik heb in Nederland gewoond, voordat mijn moeder terug naar Engeland wilde, 4 jaar geleden’. Hij haalde zijn magere schouders op. Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden.
Ik legde mijn hoofd terug op Michaël´s schouder, en rook zijn heerlijke pure geur. Mijn ziel werd omringt door puurheid. Zowel die van Michaël als die van Andrew. De Messias. Op het moment voelde ik me zelf niet die puurheid waard.
Opeens schoot me iets te binnen.Ik moest hem beschermen!
Ik maakte mijn armen voorzichtig los van Michaël´s nek, en vroeg hem zachtjes om me neer te zetten, wat hij deed.
´Andrew, geef meijmijn rugzak eens´.
En toen hij dat deed, maakte ik hem open en groef erin tot ik vond wat ik zocht.
Wapens. 2 identieke. Ze werden eigenlijk Trisula´s genoemd, maar ik vond het eerder korte drietanden.
Het waren mijn lievelingswapens. Ik stopte ze tussen mijn riem, en rekte me toen vermoeid uit.
´Waar zijn we eigenlijk?´ ik keek naar Michaël terwijl ik mijn rugzak weer omdeed.
´We gaan richting de kust, in de hoop dat we op de 1 of andere manier terug kunnen. Ik kan jullie alleen niet beiden dragen, althans, niet voor zo´n lange tijd, dus we zullen een boot moeten vinden´.
Hij zuchtte en keek naar de lucht.
´Maar iets baart me zorgen´ hij wees naar boven en ik volgde zijn vinger. De lucht was grijs, en werd vrij snel steeds donkerder. Een akelig gevoel bekroop me.
´Fames komt´.
Ik draaide me om naar Andrew. Hij staarde -nietsziend- naar de lucht.
´Wie?´ ik trok een wenkbrauw op.
Aan mijn andere kant hapte Michaël naar adem.
´Fames? We moeten hier weg´ hij nam me ruw bij de arm, en ik zag dat hij hetzelfde deed bij Andrew, en hem daarbij ruw uit zijn trans rukte. Michaël trok ons vooruit, met een haast die ik nog nooit in hem gezien had.
´Wie is Fames?´ Ik kreeg geen antwoord, Michaël leek in paniek; zijn ogen schoten wild heen en weer.
Ik rukte mijn arm los en bleef woedend staan. Ik liet me niet negeren.Michaël wilde me weer bij de arm pakken maar in plaats daarvan greep ik de zijne vast.
´Michaël, vertel mij wie Fames is!´ ik staarde hem aan, en hij staarde terug. Uiteindelijk zuchtte hij, en sprak.
´Fames, wat Honger betekent, is een van de Ruiters van de Apocalyps. De zwarte lucht kondigt zijn komst aan. Andrew is in gevaar, jij bent in gevaar, ik moet jullie hier weg krijgen!´ en met die woorden begon het te plenzen.
De regen viel met bakken uit de lucht, en nu haastte ook ik me vooruit. We moesten ergens een schuilplaats vinden, zowel tegen de regen als tegen ''Fames''.
Ik schrok me een ongeluk toen de bliksem plots insloeg, vrij dichtbij. De grond trilde na tot waar wij nu renden.We zagen nauwelijks een hand voor ogen, zo hard was de regen. ik hield zowel Andrew´s als Michaël´s hand beet, zodat ik ze niet kwijt zou raken.
Daarbij struikelde ik haast over een luik in de grond.
Ik kwam abrupt tot stilstand, en wees de anderen erop. Het was waarschijnlijk een schuilkelder, dacht ik bij mezelf. Maar wat doe een schuilkelder midden op het platteland? Toen ontwaarde ik verderop de contouren van een gebouw, waarschijnlijk een boerderij, wat alles verklaarde.
Michaël rukte de deuren al open, en duwde ons naar binnen. Met een klap sloot hij de deuren achter ons, en zette ze op de grendel.
Het was aardedonker binnen, en het stonk naar oud hooi en muffige aarde.
Ik daalde het trappetje af dat verder naar beneden leidde, en paste op dat ik niet viel of mij stootte.
Oh, wat ik over zou hebben voor een beetje licht!
´Blijf staan waar je staat. 1 beweging, en ik snijd je keel door´.
Ik voelde koel staal tegen mijn hals.
===============================================================================
Van de ene shit in de andere OMG xD
En wat vonden jullie van My Chemical Romance? Gerard Way (De zanger) Is knap joh! :P
YOU ARE READING
Angels fall first
Romance"Een bos. Een betoverende jongen. Met de vleugels van een engel. Mijn leven zal nooit meer normaal zijn". Niet dat Stevie (15) überhaupt een normaal leven leidt. Maar het wordt wel heel vreemd als ze een enorme rol blijkt te spelen in de Apocalyps. ...
