Angels fall first

The one with a pure heart

Hellooow :P

Jongens, give me comments, dit is niet leuk meer :O

ik heb mijn editor bereikt, en ze gaat het binnenkort nakijken dus YAY for you :P

Veel leesplezier, en als iemand nog vragen en/of suggesties heeft, comment ! :P

______________________________________________________________________________

The one with a pure heart

Hij was zo snel dat ik nauwelijks doorhad dat hij bewoog. Net op tijd ontweek ik de vuist die naar mijn slaap op weg was.

Woedend greep ik zijn pols beet voor hij zijn arm kon weg trekken, en draaide mijn lichaam zo dat ik hem over mijn schouder kon trekken, en hij met een klap, die de lucht uit zijn longen sloeg, op de grond viel.

Je hoefde niet te sterk te zijn om dat te kunnen wat ik net deed, en normaal gesproken is het redelijk effectief, maar de jongen die zich Michaël noemde, stond op alsof er niets aan de hand was.

Eigenlijk was ik een beetje “freaked out” toen hij gromde. Wie gromt er nou? Ja, iemand die bezig is met... God waar denk ik nou aan? Stevie, je zit midden in een gevecht!

Ik dook, om de schop te ontwijken die rakelings over mijn hoofd ging.

‘Vuile demon, blijf stilstaan!’ Gromde Michaël woest.

Demon?

‘Wat bedoel je?’ Ik tilde mijn ene been op, alsof ik wilde schoppen. Snel bewoog hij zijn lichaam naar die kant, zodat hij de schop kon opvangen. Maar hij reageerde te laat toen hij besefte dat ik mijn been alleen had op getild zodat ik extra vaart achter het andere been kon zetten.

Ik voelde hoe mijn scheen contact maakte met zijn ribben, en hij struikelde opzij. Zijn handen gingen automatisch naar zijn zij.

‘doe niet alsof ik stom ben! Alleen demonen kunnen snel genoeg bewegen om mij bij te houden!’.

Wat?!

‘ik ben geen demon!’

Omdat ik zo verward was, merkte ik zijn vuistslag te laat op. Het voelde alsof mijn kaak gebroken was. De tranen sprongen in mijn ogen.

‘Ben je gek geworden?!’ Schreeuwde ik woedend.

Had ik hier te maken met een psychopaat? Waren die vleugels überhaupt echt? Dat zou toch verklaren waarom ze uit zichzelf bewogen. Doe niet zo gek, Stevie. Zeker de laatste technologie, da’s de enige verklaring...

‘Ik... Weet het niet’ zijn stem klonk aarzelend, verward.

Ik zou gebruik kunnen maken van zijn aarzeling, ware het niet dat iets me tegenhield, en dat mijn kaak zo’n verdomde pijn deed.

‘Je weet niet of je gek bent geworden? Eens zien.’ Ik telde op mijn vingers, de pijn in mijn kaak negerend.

‘1, je ligt dood te gaan op de grond midden in een bos waar nooit iemand komt. 2, je beledigt je redder. 3, je valt haar aan. 4, je noemt haar een demon’ Ik deed alsof ik nadacht.

‘Nee, natuurlijk ben je niet gek!’ Bravo, sarcasme.

‘Je ruikt inderdaad niet als een demon’. Stating the obvious.

‘Wat... Wil je zeggen dat je me vanaf hier kan ruiken? Ik heb vanochtend nog gedoucht!’. Sorry, sorry... ik kan in de vreemdste situaties een grapje maken. Misschien mijn manier van angst kwijtraken. Mijn manier van mensen beduvelen. Beduvelen, he he.