Angels fall first

Empty Eyes

Empty eyes

Nog wat daas van de slaap verborg ik mijn gezicht tegen Michaël's schouder, terwijl hij hard met zijn vleugels begon te klapperen om op te kunnen stijgen. Zijn armen trokken me steviger tegen zijn borst aan toen de grond onder ons verdween. Ik waagde het om naar beneden te kijken, en verbaasde me over de afstand tussen ons en de grond. Vloog hij zo snel?

En toen ik een blik over zijn schouder wierp, schrok ik.

Overal kringelden linten van rook op, zowel van dichtbij als vanuit de verte. Omliggende boerderijen waren platgebrand, of stonden alleen nog maar overeind op de steunbalken. Wat was er gebeurt die ene nacht dat ik in de schuilkelder zat? Was heel Engeland soms gebombardeerd?

Of was het die Fames?

Als dat zo was, zou ik die Fames liever niet tegenover me willen hebben. Ik was zeer onder de indruk van wat er hier was gebeurt. Op een negatieve manier.

'Michaël?'

Ik voelde de trilling van zijn hals tegen de mijne toen hij sprak.

'Wat is er?'

Ik waagde een blik omhoog naar zijn gezicht, en was even verstomd door zijn blik. Ik kende hem nu al een tijdje, maar nog was ik niet gewend aan zijn mooie blauwe kijkers.

'Ik... uh... ohja! Wie heeft dit alles gedaan?' Ik knikte met mijn hoofd naar iets wat ooit een boerderij moest zijn geweest, maar waar nu niet veel meer van over was. De engelen leken allemaal erg bezorgd te zijn, geen wonder. Als heel de wereld er zo uit zag...

'Fames, of een van de andere ruiters. We namen altijd aan dat ze een voor een zouden verschijnen, maar we weten het nog niet zo zeker'.

Ik schrok, ik had niet verwacht dat Rafaël opeens naast ons zou vliegen.

'En hoeveel ruiters waren er ook al weer?' vroeg ik, bang voor het ergste. Als het er meer dan honderd waren hé... Ik zou al hun namen nooit onthouden!

'Er zijn 4 ruiters. Fames, Taedium, Morbus en Bellum' vertelde Rafaël me.

Hij droeg 1 van de zakken die Uriël had meegebracht de vorige avond. Gabriël droeg de andere, en Uriël droeg de Messias, Andrew.

We waren vanochtend, nadat Gabriël – die blijkbaar de sterkste van het hele gezelschap moest voorstellen (onvoorstelbaar!)- een kijkje had genomen buiten en de kust veilig had verklaard, het erover eens dat we in oostelijke richting zouden moeten vertrekken. We hadden de Messias gevonden, als we met zijn allen bij mij thuis waren, konden we een plan bedenken om deze oorlog te laten eindigen.

Het plan kwam vooral van mij, Michaël, Uriël en Gabriël. Andrew sliep nog, maar Rafaël hield zich wat afzijdig,

Nu ik zo aan Rafaël dacht, herinnerde ik me de vorige dag.

'Rafaël, hoe wist jij mijn echte naam? Ik bedoel, ik gebruik die naam al jaren niet meer, ook al is het mijn echte naam... Maar toch...' ik kwam niet uit mijn woorden. Ik probeerde in mijn geheugen te graven naar een reden waarom hij mijn naam zou kunnen weten.

Laat het duidelijk zijn dat ik niets vond in die trieste massa grijze cellen.

'Ik had niet verwacht dat jij het je zou herinneren. Ik ben de engel die jou uit de auto trok toen jij en jouw ouders verongelukt waren'.

Hoewel ik het niet had zien aankomen, was ik om onverklaarbare redenen toch niet verbaast.

'Dat verklaard veel'. Alleen wist ik zelf niet hoeveel.

De rest van de reis hebben we weinig gepraat, en als we dan praatten, hadden we het over ditjes en datjes. Ik was zelfs een paar keer in slaap gevallen.