Caught and Conquered (SERIE FEROCI 4)

Chapter Twenty-Seven

"B-Before you say that... can we talk first? Marami akong gustong sabihin sa 'yo."

Malamig na tumingin lang ako kay Ashteroh. Mukha siyang maputla at marumi pa ang damit, mukha rin may iniinda siyang sakit. Hindi ko alam kung bakit ganyan ang hitsura n'ya. Pilit ko na lang nilabanan ang panlalambot ng puso ko nang makita ko ang mukha n'ya.

Ayoko ng maging mahina sa kanya.

"Wala na naman dapat tayong pag-usapan. Kung gusto mo pa akong pahirapan, ipakulong mo na lang ako. H'wag ka na lang magpakita sa akin ulit," saad ko na lang, pilit kong tinitibayan ang sarili at damdamin ko.

"Nathalie... kahit saglit lang," tila nakikiusap na sabi n'ya pa.

Napakagat ako sa ibabang labi ko at napapikit nang mariin. Nanghihina pa ang katawan ko dahil kakagaling ko lang sa operasyon... Ayoko muna ng dahilan para mag-isip na naman ako nang mag-isip.

"K-Kasalanan mo kung bakit nangyari sa akin 'to, Ashteroh... Gusto ko ng magpahinga. Ayoko ng pahirapan mo 'ko. Lahat na lang nagbago sa 'kin mula ng makilala kita. Lalo akong naging miserable simula nang makilala kita... Gusto ko ng sumaya ulit. Ayoko na ng ganito ako kaya utang na loob. Hindi ko na kailangang pakinggan pa ang sasabihin mo. Umalis ka na, gusto ko ng magpahinga," sabi ko na lang saka napaiwas ng tingin sa kanya.

Ayokong tumingin sa kanya nang matagal. Baka magbago na naman ang isip ko kapag tiningnan ko siya nang matagal. Baka lumambot na naman ako at maging mahina... Ayoko na ng gano'ng pakiramdam. Ayoko ng mahalin siya.

Hindi agad nakapagsalita si Ashteroh. Gusto ko siyang tingnan at ang reaksyon n'ya. Gusto kong tanungin kung ayos lang ba siya at ano ang nangyari sa kanya ngunit nilabanan ko ang sarili ko.

"Mr. Alexeev, umalis ka na muna at hayaang makapagpahinga si Nathalie. Wala pa siyang lakas ngayon para sa sakit ng ulo," sabi naman ni Killian.

Tuluyan na akong bumigay at napatingin ako kay Ashteroh. Tipid na ngumiti siya at tumango.

"Magpahinga ka," malumanay na sabi nito bago lumabas ng silid ko.

Napakagat na lang ako sa ibabang labi ko at napabuntonghininga... Tama ang ginawa ko. Nakaya ko naman ng tatlong taon na wala siya. Alam kong kakayanin ko kapag tuluyan na siyang nawala sa buhay ko... Dapat kayanin ko.

"Sigurado ka bang ayaw mo siyang kausapin?" Umupo si Killian sa upuan na katabi ng kama ko.

Mapait na ngumiti ako saka tumango. "Kapag hinayaan ko siya... bibigay na naman ako. Nakapagdesisyon na 'kong sukuan ang pagmamahal ko sa kanya. Wala na 'kong balak bawiin 'yon. Wala na rin akong balak pakinggan kung ano man ang sasabihin n'ya dahil hindi 'yon makaka-apekto sa desisyon ko. Hindi siya makakabuti sa 'kin... hindi rin ako makakabuti sa kanya. Mas maganda kung wala na lang kaming ugnayan... may mahal na rin naman siyang iba," usal ko at napaiwas ng tingin kay Killian.

"Okay. Mas maganda nga kung iyan ang desisyon mo... Pero masaya ka naman ba sa desisyon mo? Hindi mo talaga pagsisisihan? Saka sigurado ka ba na hindi na talaga ikaw ang mahal n'ya?" sunod-sunod na tanong ni Killian.

Napakunot ang noo ko saka nagtatakang napatingin sa kanya. "Akala ko ba hindi mo gusto si Ashteroh? May pasabi-sabi ka pa ng normalize blaming everything to Ashteroh Alexeev," reklamo ko.

Napakamot siya sa kilay n'ya. "Wala naman kasi akong sinasabi na gusto ko na siya ngayon. Ayaw ko lang na may pagsisihan ka kasi mas pinili mo ang hindi makinig. Communication is always the key," sabi n'ya saka isinandal ang likod sa sandalan ng upuan.

Hindi na lang ako nagsalita. Para saan po kung pakikinggan ko si Ashteroh? Hindi kami nakabubuti para sa isa't isa.

"Ay, grabe. Hindi n'ya kinuha 'tong pera. Buti na lang," sabi ni Killian saka agad na niyakap ang bag na puno ng pera.