The Unbreakable Glass (Costillano #4)

Kabanata 38 (Unedited)

I remembered my simplest dream.

To woke up in bed every morning; greeting him with a kiss; cook our breakfast; serve him like I was his wife; cuddle with him whenever we feel like; lay on his arms when in bed; watch our favorite movies; talk about things that we love; hold our hands while walking; embrace him with a tight hug whenever it's cold...tell him everytime how much I love him, and how he means the world to me.

That it wasn't me who save him, because it's actually him who saved me out of the darkness where I came from.

"What are you reading?" Nangunot ang noo ko nang may kamay ang biglang humablot sa libro na aking hawak.

I glanced at Zideon who sat beside my bed and read the book that I'm reading. "Akin na 'yan! Humanap ka na ng sarili mong babasahin!" Hinablot ko iyon mula sa kaniya.

Ngumuso siya sa akin. "Damot. Payakap na lang." Mas lalong nagsalubong ang kilay ko nang humiga siya kagaya ko at niyakap ang aking tiyan.

Nangi-ngiting napailing-iling na lang ako sa kaniya at ginawang unan ang kaniyang braso. I felt his other hand play the strands of my hair while I was engross reading the book that I'm holding. It was past 10 in the evening, and the heavy rain from the outside was still pouring. Malamig kanina ngunit nawala rin iyon nang tuluyan dahil sa katawan ni Zideon na nakadikit sa akin.

"Alanis," he muttered that made to look up at him. Tumama ang ilong niya sa noo ko bago ako ngumiti at umiling sa kaniya.

"Hm?"

He cupped my chin as he lowered his head. Naramdaman ko ang mainit niyang hininga sa aking pisngi na naging dahilan para mapapikit ako. A couple of seconds passed, his lips crushed mine.

"Don't leave me...."

I weakly smiled at his whisper and released the book that I'm holding after deciding to kiss him back. Dinama ko ang init at rahan ng kaniyang halik bago ko inangat ang aking kamay para haplusin ang kaniyang buhok.

"I'm just here, always, Zideon. Always...."

Humimawalay ako sa kaniya nang nagmulat ako ng tingin, ngunit unti-unti ring naglaho ang ngiti sa aking labi nang unti-unti siyang lumabo sa aking paningin hanggang sa tuluyan siyang mawala sa paningin ko at mapalitan ng ibang senaryo ang paligid.

I found myself standing in front of a shore. Nagiging kahel na ang kulay ng kalangitan at papalubog na ang araw sa bandang kanluran. Malakas ang hampas ng alon ng dagat na bumabasa sa mga talampakan kong walang saplot.

The sounds of the waves feels so calming. Pumikit ako nang mariin at dinama ang malamig na hampas ng hangin.

Ang ganda sa pakiramdam.

Tahimik.

Hindi magulo.

Purong kapayapaan lang.

Isang lugar na tila gusto kong manatili na lang; malayo sa mundo na magulo kung saan ako namulat.

I smiled upon feeling the sands on my feet as the waves touches the tip of my fingers. Nasa ganoon akong ayos nang naramdaman ang mga brasong pumulupot sa aking baywang at ang baba na bumaon sa aking leeg. Mas lumawak ang ngiti sa aking labi at bahagyang kumiling para mas magkaroon siya ng espasyo roon.

"Do you like being here?" bulong niya.

I then trudged my fingers on the veins on his arms as I felt him embrace me with a tight hug. Hinili niya ang mga kamay ko at ipinagsalikop ang mga daliri bago niya ipinatong sa akin tiyan.