Falling (Completed)

Chapter 2

(Zawgyi)

အလုပ္ဆင္းတာ ပထမဆံုးရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲသိပ္မၾကည္...။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း Private patient ေတြနဲ႔ ေနသားမက်သူမို႔ထင္တယ္ ေနရတာစိတ္က်ဥ္းၾကပ္သလိုပင္...။

ဒီေကာင္ေလးကုိၾကည့္ရတာလည္း ရုပ္ခံကေလးက ေကာင္းခ်င္ပါရဲ႕နဲ႕ စကားေျပာပုံကရုိက္ေပါက္...။ ကုိယ္ကလည္းနဂုိကမွ ဂ်စ္ကန္ကန္စိတ္ေလးက ရွိေနတာနဲ႕ေတာ့ ဟုတ္ေနေရာပဲ...။ ဟုတ္တယ္ေလ... ကုိယ္ေရာသူပါ လူငယ္ကုိး…။ စိတ္ကေတာ့ လက္တစ္ဆစ္ခ်င္းတူတာပါပဲ...။

ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သူကလူနာ... ကုိယ္ကဆရာဝန္…။ သူကဆုိးေနရင္ေတာင္ ကုိယ္က အတတ္နုိင္ဆုံးၾကိဳးစားကုရမွာပဲ…။ မတတ္နုိင္ဘူးေလ...။

"ဒီေဆးေတြကုိပုံမွန္ေသာက္ေပးပါ... ဒါက အရုိးအတြက္"

"က်စ္……. ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆရာဝန္ေတြက ဒါပဲေျပာတတ္တာလား…. ဒါေလးကဘာအတြက္ ဘယ္လုိ"

တဆိတ္ေတာ့လြန္ေနျပီထင္တယ္…။ လူကုိမ်ား ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာေနလုိက္တာ...။ ဟင္း…… စိတ္ေလ်ွာ့ Taehyung စိတ္ေလ်ွာ့...။ ေထာင္းခနဲထြက္လာေသာေဒါသကုိ ဂလုခနဲေနေအာင္ျမိဳခ်ပစ္လုိက္ရသည္...။

"ေဆးကဘယ္လုိေကာင္းေၾကာင္း ဘာအတြက္အသုံးဝင္ေၾကာင္း မေျပာဘဲနဲ႕ မင္းကသိမွာမုိ႕လုိ႕လား...??"

အနည္းငယ္မာသြားေသာေလသံေၾကာင့္ သူကေမာ့လုိ႕ၾကည့္လာသည္...။ ျပီးေတာ့ခနဲ႕သလုိ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္ရင္း.......

"ေဆးဘက္ဆုိင္ရာဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ေနရာမွာ က်ား၊ မ၊ အသက္အရြယ္ ၊ လိင္ ၊ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ စီးပြားေရးအဆင့္အတန္း စသည္ျဖင့္ခြဲျခားဆန္႕က်င္ျခင္းမရွိရဘူးလုိ႕ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆရာဝန္ေတြသင္ခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား...?? အခု ခင္ဗ်ားေျပာေနပုံက ကြ်န္ေတာ္ကဘာမွမသိလုိ႕ဆုိျပီး ခြဲျခားေနရာမေရာက္ဘူးလား...??"

ေသစမ္းကြာ !!!

ဆရာဝန္က်င့္ဝတ္ေတြကို အလြတ္ေတြဘာေတြမ်ား က်က္ထားေလသလား...။ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာဝန္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္ေျပာင္းေနလုိ႕ ဒါေတြကုိသိေနရတာလဲ...။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလူနာက လြယ္တာေတာ့မလြယ္ဘူးပဲ...။