Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 23 ~ MENEER WEASLEY

"Hallo!" Meneer Weasley zit rechtop in zijn bed. In zijn handen heeft hij de Ochtendprofeet. Wanneer hij ons ziet legt hij deze echter weg en kijkt hij ons allemaal met een glimlach aan. "Bill is net weg, Molly. Hij moest naar zijn werk, maar hij zei dat hij later bij jullie zou langskomen."

"Hoe voel je je, Arthur?" vraagt mevrouw Weasley nadat ze een kus op de wang van haar man plant en hem bezorgd aankijkt. "Je ziet nog steeds een beetje pips."

"Ik voel me prima," zegt meneer Weasley alsof er niks aan de hand is. Hij steekt zijn armen naar Ginny uit om haar een knuffel te geven. "Als het verband eraf mocht, kon ik nu al naar huis."

"Waarom mag het er nog niet af, pa?" vraagt Fred nieuwsgierig. Van zijn gezicht is duidelijk af te lezen dat hij enorm opgelucht is dat zijn vader er prima uit ziet.

"Nou, steeds als ze dat proberen, begin ik weer vreselijk te bloeden," legt meneer Weasley uit. "Blijkbaar heeft die slang een nogal ongewoon gif ingespoten waardoor de wonden niet genezen. Ze weten zeker dat ze een tegengif zullen vinden; ze zeggen dat ze veel ergere gevallen hebben meegemaakt. In de tussentijd moet ik gewoon iedereen uur een Bloedverversend Elixer innemen. Nee, dan die man daar." De stem van meneer Weasley wordt iets zachter terwijl hij naar de man tegenover hem kijkt. Op het bed ligt een lijkbleke man die met een misselijkmakende uitdrukking naar het plafond staart. "Gebeten door een weerwolf, arme drommel. Ongeneeslijk."

"Een weerwolf?" fluistert mevrouw Weasley geschrokken. "Is dat wel veilig, op een openbare afdeling? Hoort hij niet in een privé-kamer te liggen?"

"Het duurt nog twee weken tot het volle maan is," zegt meneer Weasley zacht. Ik kijk gebroken naar de man tegenover ons. Hij is, net als mijn peetvader, bezegeld met een lot die hij zelf liever ook niet wilt, maar iedereen om hem heen vind hem eng. Als de verhalen van Remus kloppen moet deze man in helse pijn verkeren. Toen mijn peetvader gebeten werd, waren al zijn zintuigen de eerste week versterkt. Hij hoorde alles in een kilometer radius en voelde alles in zijn lichaam branden. Zelf denkt hij dat het misschien kwam omdat hij nog maar een kind was, maar als ik naar deze man kijk denk ik dat het bij iedere pas gebeten weerwolf zo is. "De Helers hebben vanochtend met hem gepraat. Ze proberen hem ervan te overtuigen dat hij een vrijwel normaal leven zal kunnen leiden. Ik zei – zonder namen te noemen, uiteraard – dat ik persoonlijk een weerwolf kende, een heel aardige man, die uitstekend met zijn kwaal kan omgaan."

"Wat zei hij?" vraag ik nieuwsgierig, nu het over mijn peetvader gaat.

"Dat hij me zou bijten als ik mijn mond niet hield," zegt meneer Weasley triest. Ik kijk somber naar de man tegenover ons. Ik zou hem graag willen helpen, maar ik weet dat ik dat niet kan. "En die vrouw daar." Gaat meneer Weasley over op een ander onderwerp. Dit keer wijst hij naar en vrouw op een ander bed. "Wil niet tegen de Helers zeggen wat haar gebeten heeft. Iedereen denkt dat het iets illegaals moet zijn geweest. Het heeft in elk geval een flinke hap uit haar been genomen en het stinkt vreselijk als ze het verband wisselen."

Fred, wie de andere patiënten overduidelijk niks boeit, gaat op het puntje van zijn stoel zitten om naar zijn vaders verhaal te luisteren. "En, vertel je ons nog wat er gebeurd is, pa?" Ik wend mijn blik af van de vrouw in het verband en kijk meneer Weasley aan.

"Dat weten jullie," zegt hij, terwijl zijn blik die van Harry en mij vindt. "Het is heel eenvoudig – ik had een lange dienst gehad en daarom dutte ik in. Toen werd ik beslopen door een slang en gebeten."

"Staat er iets over in de Profeet?" vraagt Fred terwijl hij een gebaar maakt naar de krant die zijn vader net nog aan het lezen was.

"Nee, natuurlijk niet," zegt meneer Weasley met een bittere glimlach. "Het Ministerie wil niet dat bekend wordt dat zo'n smerige grote slang –"