Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 24 ~ MOEDER

"Let op mijn ademhaling," smeekt Ginny me nog een keer, maar ik weet dat het niet gaat helpen. Er zijn maar drie mensen die mij ooit uit een moment als deze hebben kunnen halen; Alec, Remus en mijn moeder.

Hoe gek het ook mag zijn om dit toe te geven aangezien ze dood is, degene die het dichtst bij is op dit moment is mijn moeder. Vandaar dat ik al het geluid om me heen probeer af te sluiten.

Ik sluit mijn ogen en negeer de bezorgde vragen van mijn vrienden en broer. Ik probeer me extra bewust te worden van het litteken wat zich op mijn schouder bevindt en zoek naar mijn moeder, waar ze zich dan ook maar in me mag bevinden.

"Maaike, waar ben je mee bezig?" vraagt Harry bezorgd, want hij merkt waarschijnlijk dat ik iets van plan ben. Omdat ik alleen maar word afgeleid van de bezorgde vragen om me heen, zet ik mijn handen op mijn oren en knijp ik mijn ogen nog steviger dicht. De warmte die zich nog steeds aan mijn handen bevindt doen mijn oren wel pijn, maar het gevoel helpt me beter met het concentreren op het vinden van mijn moeder. Iemand probeert mijn handen van mijn oren af te krijgen, zodat ik luister, maar ik negeer het en blijf in de positie waarin ik zit.

Ik blijf de woorden 'mama' herhalen in mijn hoofd. Ik roep ze, in de hoop dat ik een antwoord krijg van mijn moeder. De eerste tien, misschien wel honderd, keer blijft het stil, maar dan veranderd er wat.

Ik krijg nog niet direct antwoord, maar ik voel wel dat ik ergens anders heen ga. Een soort zuigend gevoel trekt me weg van de bewustheid van deze wereld en zorgt ervoor dat ik alleen nog maar een zwarte ruimte om me heen zie.

De vloer is zwart, de muren zijn zwart, de lucht is zwart... Alles is zwart en koel. Er hangt namelijk een frisse lucht in de ruimte. Ik kijk naar mijn voeten en zie dat ik nog steeds dezelfde Muggle schoenen draag als ik in het ziekenhuis deed. Door het ziekenhuis denk ik weer aan de magie uitbarsting die ik zojuist kreeg en realiseer ik me weer dat ik hier voor mijn moeder ben.

"Mam!" gil ik paniekerig. Ik draai een paar rondjes, maar zie de vrouw waarvan iedereen zegt dat ik er sprekend op lijk nergens. "Mam!"

De paniek raast weer door mijn lichaam nu ik helemaal alleen in deze donkere ruimte ben, nog steeds terwijl de magie uit mijn handen komt en ik mijn moeder nergens kan vinden. Mijn hartslag versnelt nog meer en mijn handen worden nog heter.

Ik wil me net verslagen op de grond laten zakken, omdat mijn benen zo trillen, wanneer mijn armen beet worden gepakt. Dan sta ik oog in oog met iemand die sprekend op de oudere versie van mij lijkt.

"Mam!" snik ik en ik omhels haar direct. Ik word stevig terug geknuffeld en er worden gelijk bemoedigende woordjes in mijn oor gefluisterd.

"Hey lieverd," klinkt de stem van mijn moeder. "Het is al goed, ik ben hier. Je bent niet alleen. Rustig maar..."

Na een tijdje trekt mijn moeder zich rustig wat uit de omhelzing, maar we blijven elkaar wel stevig vast houden.

"Wat ben je weer gegroeid sinds de laatste keer dat we elkaar hier troffen," zegt mijn moeder trots. Ik knipper een traan uit mijn oog. Ik kijk rustig een beetje rond en denk dan terug aan de laatste keer dat we elkaar zagen. Dat was niet soortgelijk aan deze omgeving.

"Net als toen zijn we op een plek waar jouw hart naar vraagt," legt mijn moeder uit alsof ze mijn gedachten had gelezen. "Op dit moment is je hart een donkere plek, door wat er op dit moment met je magie gebeurt."

Mijn aandacht wordt weer getrokken door mijn gloeiendhete handen en ik kijk gekweld naar mijn moeder. "Kan jij helpen, alsjeblieft?" fluister ik.

"Ik kan niet veel meer doen dan de mensen om je heen," zegt mijn moeder liefdevol. "Dit is jouw magie, dus jij hebt er de controle over."