Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 33 ~ DE WAARHEID ACHTER DE PROFETIE

Ik word weer wakker, nog steeds op dezelfde plek als waar ik ben flauw gevallen. Wat me wel opvalt is dat er nu een doodse stilte heerst. Langzaam kom ik overeind om te kijken wat er aan de hand is, maar tot mijn verbazing is iedereen weg. Mijn ogen dwalen direct af naar de grote poort waar Sirius doorheen is gevallen. Omdat ik er zo lang naar aan het staren ben, heb ik niet doorgehad dat er iemand naar me toe is geslopen.

"Ik kan hem voor je terug brengen," klinkt de ijzige stem van Voldemort. Met een ruk draai ik me om, wat me enorm veel pijn in mijn litteken oplevert. "Alles wat je daarvoor hoeft te doen is je bij mij aansluiten." Er loopt een rilling over mijn rug bij het zien van de man – als dat is wat je hem kan noemen. Zijn rode ogen boren in mijn ziel, waardoor mijn litteken nog meer begint te branden.

"Niemand kan mensen uit de dood terugbrengen," zeg ik tegen Voldemort.

"Onderschat je eigen krachten niet," zegt Voldemort met een kille lach. Verward kijk ik hem aan. Bedoelt hij dat ik iemand uit de dood kan terughalen? "Sta bij mijn zijde en ik kan je leren hoe."

"Ik zal me nooit bij jou aansluiten," vertel ik door mijn tanden heen.

"Samen kunnen we over de wereld heersen," fluistert Voldemort doordringend. "We kunnen iedereen laten zien wie de machtigste zijn."

"Ten koste van wat?" vraag ik zonder mijn blik af te wenden. "De levens van miljoenen Muggles? Duizenden tovenaars? Van alles wat mooi en puur is?"

"Het hoeft niet met geweld." De stem van Voldemort klinkt zo zacht dat ik me afvraag of hij wel daadwerkelijk spreekt. "Sluit je bij me aan, dan kunnen we iedereen laten zien hoe het hoort."

"Waarom wil je zo graag dat ik me bij je aansluit?" vraag ik sceptisch. "Wat is er zo bijzonder aan mij? En wat is je plan voor mij, zoals een van je o zo trouwe Dooddoeners me heeft verteld."

"Alles op zijn tijd," zegt Voldemort koeltjes. "Kom met me mee en ik zal het je uitleggen." Er klinken voetstappen van buitenaf. In de ogen van Voldemort die zich tot spleetjes vernauwen, wachtend op mijn antwoord, zie ik dat ook hij weet dat de tijd tikt.

"Nooit," fluister ik terug.

"Dat zullen we nog wel eens zien, Maaike Potter." Met een luide knal verdwijnt de duistere tovenaar en nog geen seconde later stuiven tientallen mensen de zaal binnen.

De leden van het Ministerie van Toverkunst kijken eerst of alles wel goed met me gaat, maar wanneer blijkt dat ik niks mankeer geven ze me een Viavia waarmee ik veilig terug naar Hogwarts kan gaan. Ik heb niemand verteld over mijn kleine ontmoeting met Voldemort. Na alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is, heb ik niet het gevoel alsof ik het Ministerie nog kan vertrouwen.

Ik ben enorm duizelig wanneer ik met mijn beide voeten op de grond van het kantoortje van het schoolhoofd van Hogwarts land. Ik kijk gedesoriënteerd om me heen en zie dan dat Harry en Dumbledore in gesprek zijn. Volgens mij heeft Harry me niet opgemerkt. Dumbledore daarentegen maakt wel even oogcontact met me, maar gaat daarna weer verder met zijn gesprek met Harry.

"M'n grootste kracht, hè?" zegt Harry met een trillende stem tegen Dumbledore. "U hebt geen idee... u snapt er niks van..."

"Wat snap ik niet?" vraagt Dumbledore.

"Ik wil er niet over praten, oké?" Er vormt een brok in mijn keel bij het horen van de pure wanhoop in Harry's stem.

"Harry, je verdriet bewijst dat je een mens bent! Deze pijn hoort daarbij –"

"DAN – WIL – IK – GEEN – MENS – ZIJN!" roept Harry plotseling. Hij pakt een zilver, magisch voorwerp van het bureau van Dumbledore en smijt hem met kracht tegen de muur aan. "HET KAN ME NIET MEER SCHELEN! IK BEN HET ZAT, IK HEB ER GENOEG VAN, IK WIL WEG, IK WIL DAT HET OPHOUDT, HEB KAN ME NIKS MEER SCHELEN –" Ik wil naar Harry toegaan om hem te troosten, maar Dumbledore houdt me tegen door simpelweg nee te schudden. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen, maar doe wel wat hij zegt.