Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 46 - MADELIEFJES EN PAARDENBLOEMEN

Buiten is de zon aan het opkomen, waardoor de lucht een roze gloed heeft gekregen. Over de bergen om het Nest heen is het extra mooi om te zien. Ik kan er alleen niet van genieten. Niet nu ik net te horen heb gekregen dat Stefan er niet meer is.

Het is nog heel vroeg in de ochtend, maar iedereen is al wakker. Harry wilde bij me komen zitten om me te troosten, maar ik wil alleen zijn. Vandaar dat ik het huis uit ben gelopen en nu een ommetje door de tuin maak. Ik ben me ervan bewust dat iedereen me bezorgd aanstaart door de ramen, maar toch voelt het wat beter om in de buitenlucht te zijn.

De tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Sinds het moment dat ik op mijn knieën naast Stefans bed zat en nu ben ik niet gestopt met huilen. Ergens ben ik verbaasd dat mijn tranen nog niet op zijn.

Ik schrik op uit mijn gedachten bij het horen van mijn naam. "Maaike!" De stem zorgt ervoor dat ik mijn hoofd met een ruk omdraai. De schim in de deuropening van het Nest laat mijn benen beginnen met rennen voordat mijn hoofd kan registreren wie het is.

Ik vlieg huilend in de armen van mijn vader. Zijn ogen zijn rood en opgezwollen. Ook mijn moeder komt aangelopen, maar bij haar stromen de tranen nog wel over haar wangen, net zoals bij mij.

"Oh meisje van me," snikt ze. Ze voegt zich bij de knuffel. Voor een moment staan we daar, met zijn drieën.

"Marie, Richard..." Mevrouw Weasley doorbreekt twijfelend de stilte. "Dumbledore is er, om de situatie te bespreken."

Voorzichtig maken mijn ouders zich los uit de groepsknuffel. Ik kijk ook op naar mevrouw Weasley, wiens ogen ook wel rood zijn. We lopen met zijn allen naar de woonkamer toe, waar een heel welkomstcomité zich bevindt.

Alle Weasleys zitten samengedrukt op de bank, Dumbledore heeft plaatsgenomen op de stoel en Remus heeft zichzelf als ober benoemd, aangezien hij aan komt lopen met een kopje koffie voor Dumbledore.

Wanneer we de ruimte binnen komen lopen, zijn direct alle ogen op mij en mijn familie gericht. Dumbledore observeert ons – en dan met name mij – eerst, voordat hij opstaat en naar mijn ouders toe loopt.

"Gecondoleerd," zegt hij oprecht. "Het spijt me dat ik hem niet genoeg heb kunnen helpen." Het enige wat mijn ouders geven als reactie is een licht knikje. Ik snap wel waarom. Ik had het momenteel ook niet kunnen opbrengen om wat te zeggen.

Nu draait Dumbledore naar mij. "Hoe gaat het, Maaike?"

Ik kijk hem fronsend aan. Hoe gaat het? Nadat ik mijn broer heb gered van een marteling die door míj was veroorzaakt, hem vervolgens bewusteloos te zien, er daarna achter te komen dat hij dood gaat en zijn hand vasthouden terwijl hij zijn laatste adem neemt? "Niet zo goed."

"Natuurlijk," zegt Dumbledore begrijpend. Ik kijk hem afwachtend aan, benieuwd naar wat hij nog meer wil zeggen. "Je moet alleen weten dat het niet jouw schuld is." Het lijkt wel alsof Dumbledore precies weet waar ik de afgelopen paar uur door wordt gesloopt. Het gevoel dat Stefan daar was dankzij mij verlaat me maar niet. De Dooddoener wilde weten waar ík was. Stefan was slechts een middel om het doel te bereiken.

Ik weet dat ik geen woorden uit mijn keel kan krijgen, dus knik ik maar, ookal ben ik het er helemaal niet mee eens. Als ik nooit in Stefans leven was gekomen, was hij nooit ontvoerd door een Dooddoener om erachter te komen waar ik was. Als ik nooit hele rare krachten had gehad waardoor Voldemort geïnteresseerd in me was, was dit ook allemaal nooit gebeurd.

"Ik heb net contact gehad met de groep van de Order die bij het plaats delict was, nadat Remus en Stefan waren vertrokken," vertelt Dumbledore met een zucht. "De Dooddoener in kwestie, Berend Jugson, was ook aanwezig in de nacht dat Sirius om het leven kwam..." Er valt een dodelijke stilte. Na enkele secondes vervolgt Dumbledore zijn verhaal. "De reden dat Voldemort de opdracht heeft gegeven om jou op te sporen, Maaike, is omdat hij jou aan zijn zijde wil tijdens de laatste, grote oorlog. De kracht die jij bezit is geweldig, maar het is nog niet op zijn volle potentie. Voldemort wil dat jij dat potentie bereikt, en als je dat gelukt is, dat jij aan zijn zijde staat, om hem zijn lang verwachte roem te bezorgen."