Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 42 - NUMMER 56

"Nee, zo was het niet," breng ik nog een laatste keer uit. "Het was echt – ik weet het gewoon! Iemand moet iets doen!"

"Maaike, we hebben deze situatie al eerder meegemaakt met Harry, weet je nog?" zegt mevrouw Weasley scherp. "Jeweetwel heeft veel trucjes die hij kan toepassen en dit keer was jij zijn doelwit. We kunnen niet vertrouwen op wat je gezien hebt – of denkt te hebben gezien."

"Het was echt," herhaal ik eentonig. "Het was echt en dat weet ik!"

"Maaike, kind, je hebt niet genoeg slaap gehad. Het is 4 uur 's nachts, ga toch naar bed, dan praten we er morgen nog een keer over." Mevrouw Weasley ziet er inderdaad moe uit, maar ik laat me niet stoppen. Ik weet wat ik heb gezien. Stefan werd gemarteld door een Dooddoener om mijn locatie te krijgen. Als ik niks doe, is het zometeen mijn schuld als hij er niet meer is. Ik kijk nog een laatste keer smekend naar mevrouw Weasley, maar haar blik is ijzersterk. Ik weet dat ze geen hulp zal inschakelen, niet nu. Daarom knik maar sloom.

"Oké," zeg ik. Dan sta ik op en draai ik me om naar de deur.

"Welterusten, Maaike," zucht mevrouw Weasley, maar ik houd mijn mond en loop door naar boven.

Ik stap de slaapkamer van Ginny binnen en kijk toe hoe mijn beste vriendin ligt te slapen. Ikzelf stap niet terug mijn bed in. Ik moet naar Stefan.

Er vormt zich wel een knoop in mijn maag als ik me bedenk dat dit niet de eerste keer is dat ik op een soortgelijke reddingsmissie gegaan ben. Aan het eind van vorig schooljaar heb ik precies hetzelfde geprobeerd, maar dan met Sirius. Ik tril helemaal als ik me bedenk dat dit dezelfde afloop zou kunnen krijgen. Desondanks besluit ik toch om koppig te zijn en klim ik voorzichtig door het raam van de slaapkamer van Ginny, nadat ik mijn pyjama heb omgewisseld voor een trainingsbroek en een comfortabele, dikke trui. Helaas pakt het uit het raam klimmen niet zo uit als ik had gehoopt, want wanneer mijn voet blijft haken achter de lamp op Ginny's nachtkastje waardoor deze omvalt, schrikt mijn vriendin wakker.

"Maaike?" vraagt ze slaperig.

"Niks aan de hand, ga maar weer slapen," probeer ik nog, maar helaas ontwaakt Ginny nu helemaal uit haar slaap. Ze kijkt me verbaasd aan als ze merkt dat ik met een been uit haar raam hang en in de kleren ben, ondanks dat het buiten nog pikzwart is.

"Wat doe je?" vraagt ze ontdaan. "Waar ga je heen?" Ze stapt nu ook uit bed en komt bij het raam staan. Ondanks dat ik het niet wil, neem ik haar hand aan die ze uitsteekt om me weer binnen in de kamer te krijgen.

"Ik had een droom," vertel ik. "Een visioen, meer. Het ging over Stefan. Hij werd gemarteld door een Dooddoener die mijn locatie wilde krijgen. Ik ben al naar je moeder toegegaan, maar die nam me niet serieus. Niet na wat er vorig jaar met Harry gebeurd is." Ik slik moeizaam. Als dit weer hetzelfde is als toen zit ik zometeen zwaar in de problemen. "Maar ik moet iets doen. De kleine kans dat dit waar is... Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik geen actie heb ondernomen."

"Maar je hebt wel wat gedaan," verbetert Ginny me. "Je bent naar ma geweest."

"Alleen dat levert niks op," zeg ik. "Ik moet dit doen, Gin. Alsjeblieft."

"Dan ga ik met je mee," reageert Ginny resoluut. "Als die Dooddoener opzoek is naar jouw locatie zal je jezelf alleen maar in de problemen werken als je daar in je eentje naartoe gaat. We gaan samen je broer terughalen."

Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Het gebaar is natuurlijk ontzettend lief, maar ik kan het echt niet toelaten om Ginny met me te laten gaan. Echter, voordat ik kan protesteren staat Ginny al buiten haar kamer, op het dak van een schuurtje in de achtertuin.

"Ginny," sis ik, bijna smekend, maar ze steekt haar hand naar me uit en ik kan niet anders dan hem aannemen. Ze trekt me mee over de vensterbank, waardoor ook ik op het dak van de schuur kom te staan. In tegenstelling tot mij, is Ginny nog op haar blote voeten en in haar pyjama kleding.