Chasing The Badass (Badass Series #3) Complete

Chapter 15

"Nagpapasaway ba si Akhero?" Tanong ni Riguel sa akin habang nakatitig sa anak niyang nakahiga sa kama niya sa sala.

"Hindi naman. Iyon ang sabi ni Manang at ng yaya niya."

He smiled while looking at his son.

"He's a good boy, I knew he was behave."

I nodded. "He is."

"Sana nakikita niya ngayon kung gaano kabait ang anak niya."

Natigilan ako.

"Sana nakikita niyang nasa maayos na kalagayan ang anak niya...namin."

Nakatitig lang ako sa bata.

"You okay?"

He looked at me and nodded slowly, I saw his eyes glistened. He's crying...now, I don't know how to comfort. I'll just wait 'til he talk and let out his sorrow.

"Ang aga e, 'di man lang niya nakitang lumaki ang anak namin."

I bit my lower lip. This is just so sad...I can't imagine my husband being alone with the child I bear for 9 months because I die. I can't imagine them living without me.

Dahil ang pangarap kong pamilya ay buo.

"You think she's happy now? Looking down on us, watching from above?"

"Y-yeah. She is happy, I'm sure of that."

"Thank you Amethyst." He said and hold my hand.

I squeezed his hand and smiled.

"What are friends are for kung hindi rin magtutulungan? And besides, I love Akhero so much."

"Yeah you do." He laughed and wiped his tears.

I rolled my eyes.

Charlotte died three years ago. Noong nagle-labor siya sa bata...nakakalungkot lang, syempre bilang kaibigan na rin niya. We became friends dahil na rin kay Riguel, well of course lagi akong bumibisita sa kanila dahil buntis siya at ako lang ang gusto niyang kausap, pinaglilihian ako. Kawawa nga si Riguel dahil binabato siya ng kung ano-ano para lang hindi niya malapitan si Charlotte o kaya ay makita.

I missed those days...'yong andito pa siya...

"Mama, kailan ulit tayo m-magvivisit kay D-daddy?" Tanong sa akin ni Akhero habang nasa tabi ko sa loob ng sasakyan. Pauwi na kami galing sa bahay ni Riguel.

"Kapag hindi na busy ang mama, baby."

"When i-is that Mama?" He asked cutely while sipping on his milk.

"Maybe tomorrow?"

Pumalakpak siya. "Yehey! W-what about m-mommy, Mama?"

Sinulyapan ko siya bago tinuon ang paningin sa kalsada.

"Tomorrow rin baby. You want to visit mommy? You missed her?"

He nodded. "O-opo. I miss mommy."

Napangiti ako. At least hindi niya nakakalimutan ang mommy niya. Noong natututo na siyang magsalita at umintindi, pinaliwanag ko sa kanya nang paunti-unti ang lahat. Simula noong baby na baby pa siya hanggang sa lumaki siya at matutong umintindi. Simula noong ako ang tinatawag niyang mama. Simula noong sa akin siya laging tumatahan kapag umiiyak. Konting kausap lang at laro ay tatahan na at matutulog sa mga bisig ko. Simula noong mga panahong ako ang kinikilala niyang ina.

Pag-uwi ay agad siyang kinuha ni Tita Danica.

"Oh my cutie pie, how's your day baby boy?"

Humagikgik ang bata. "M-masaya po, Lola."