Nazende.
Adım bu.
Anlamı nazenin, naz yapan sevgili demekmiş. Bunu öğrendiğimde yedi yaşındaydım. O gün anneme sarılıp bana bu ismi bana verdikleri için yalnızca bir çocukta görülebilecek bir içtenlikle teşekkür etmiştim. İsmime bayılıyordum, çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2. YABANCI
Ben akıllı bir kızdım.
Aynı annemin bana hep olmamı söylediği gibi; düşünceli, saygılı, aklı başında ve makul. Beni birkaç kelimeye sığdırmak isterseniz, kullanmanız gereken kelimeler bunlar olurdu.
Çok küçükken annemden öğrendiğim bir ders vardı; aklımı kullanmak.
Bunun faydasını tüm hayatım boyunca görmüştüm. Birisi beni rahatsız mı ediyordu? Aklım devreye girer ve bana yapmam gerekenleri sıralardı. Yolumu mu bulamıyordum? İşlek zihnim derhal çarkları çalıştırırdı. Hoşlanmadığım bir durumun içinde miydim? Beni çıkışa götürecek harita zihnimde parlardı.
Yani evet, benim akıllı bir kız olduğumu söylemek yalan olmazdı.
Durumun gereklerini iyi analiz ederdim. Eğer kulağınızı benimkine yaklaştırırsanız, kafamın içinde daima çalışan minik dişlilerin seslerini duyabilirdiniz.
Mesela lisedeyken, tüm arkadaşlarım eve akşam onda dönüyorsa ben sekizde dönerdim, eteğim daima diğer kızlarınkinden uzun olurdu, başımı belaya sokup annemin okula çağrılmasına neden olacak her şeyden kaçınırdım.
Çünkü etrafımızdaki herkesin ama herkesin, küstah, yargılayıcı ve utanmaz bakışlarının annemle benim üzerimde olduğunun farkındaydım. İkimizi gözetlemekte beis görmüyorlardı çünkü onlar için biz; mukayyet olunmaya muhtaç iki kadındık, her an olmamız gereken yoldan sapıp yanlış yerlere gidebilirdik, zaten başımızda erkeğimiz de yoktu...
Annemi bu insanlarla muhattap etmemek için aldığım nefese bile dikkat ederek büyümüştüm. Başkalarının hata yapmaya hakkı vardı. Ama benim yoktu. Çünkü ilk hatamda tüm gözler üzerimize, daha çok annemin üzerine dönecekti ve tüm insanlar arkamızdan şunu fısıldayacaklardı; başında babası olmayan çocuktan çıksa çıksa bu çıkar.
Annemin bunu duymasına neden olursam kahrımdan ölürdüm.
İş konuşmaya gelince, insanların ne kadar ileri gidebileceğini küçük yaşlarımda öğrenmiştim. Mesela ev sahibimiz bir gece yarısı kapımıza gelip evini boşaltmamızı isteyebilirdi, gerekçe olarak da orasının bir aile apartmanı olmasını öne sürerdi. Sürekli ev değiştirmek zorunda kalırdık, ben sürekli okul değiştirirdim. Savrulup dururduk.
Tüm bunların, annemle bana reva görülen bu muamelenin tek sebebinin, iki yalnız kadın olmamızdan kaynaklandığını anladığımda, bu hayata karşı geri alınamaz biçimde kırılmıştım.
Bu benim binlerce kırığımın ilkiydi.
Sonra bir gün, kapımın önünde bir kırmızı gül bulmuştum. Güllere dokunmadığım sürece sorun yoktu. Sadece orada duruyorlardı, bana ne zararları olabilirdi ki?
