Nazende.
Adım bu.
Anlamı nazenin, naz yapan sevgili demekmiş. Bunu öğrendiğimde yedi yaşındaydım. O gün anneme sarılıp bana bu ismi bana verdikleri için yalnızca bir çocukta görülebilecek bir içtenlikle teşekkür etmiştim. İsmime bayılıyordum, çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
3. KORKU
Küçükken sınıftaki tek ebeveyne sahip tek çocuk bendim.
Sınıftaki diğer çocukların hepsinin babası vardı. Benim sadece annem vardı.
Bir keresinde adının Banu olduğunu hatırladığım tıfıl kız, elinde babasının yaptığı kuş eviyle okula gelmişti. Öğretmenimiz o hafta kuşların hayatıyla ilgili bir proje ödevi vermişti ve herkesten ufak maketler hazırlamasını istemişti. Ben yapraklarla ve kahverengiye boyadığım kürdanlarla ufak bir kuş yuvası hazırlamıştım. İçinde yavru kuşlarla ufacık yumurtalar bile vardı. Annemle yatma saatim geçene kadar uğraşmıştık bunu hazırlayana kadar. Harika bir ödevdi.
Benimki kadar güzel olan tek ödev Banu'nunkiydi.
O anda, hayatımda ilk kez, bir babanın ne işe yaradığını anladığımı düşünmüştüm.
Ödev yapıyorlardı.
Ondan sonraki günlerde, sınıftaki kızlardan birinin babasını okul çıkışında onu alırken gördüm. Ve kafamdaki listeye bir madde daha yazıldı. Çocuklarını okuldan almaya da yarıyorlardı.
Sonra Cumhuriyet Bayramı'nda şiir okumaya çıkacağı için heyecanlanan ve çişi gelip duran, adını şimdi hatırlayamadığım oğlan çocuğunun babasının, oğlunu sürekli ve sertçe azarladığını gördüm. O anda, açık renkli ince kaşlarımı çatıp o şişman adama baktığımı ve annem asla böyle bir şey yapmaz, diye düşündüğümü anımsıyorum.
Annem bana kızmazdı.
Mesela, yazları beni yüzmeye götürdüğü havuzda kolluklarımı kaybedip yetişkinlerin havuzunda onun kucağında yüzmem gerektiğinde, "Aklın beş karış havada Naze." demişti gülerek. Kızmamıştı.
Evin anahtarlarını kapının arkasında bırakıp ikimizi de kapıda bıraktığım gün bile çok kızmamıştı. Biraz kalaylamıştı sadece. Sonra çilingiri çağırıp benimle beraber merdivenlere oturmuştu. Annem öfkeli bir insan değildi. Ama ortaokulda kızlar tuvaletinde gizlice dinlediğim kızların anlattıklarına bakılırsa, babalar öfkeli olabiliyordu.
Kızın biri erkek arkadaşıyla babasına yakalandığı için fena bir ceza almıştı mesela. Veya bir başkası devamsızlığı öğrenilirse akşam eve nasıl gideceğini hesaplıyordu. Bir diğerinin derdi annesinin odasında bulup babasına teslim ettiği dergiler ve makyaj malzemeleriydi.
O gün de kaplı tuvalet kabininin içinde durmuş ve oturduğum klozet kapağının üzerinde, annem asla böyle bir şey yapmaz, diye düşünmüştüm.
Birkaç kere rujlarını sürdüğümde daha çok küçük olduğumu söyleyerek biraz azarlamıştı ama sadece o kadar.
Annemin diğerlerinin babalarından çok daha iyi olduğu kanısına varışım o yıllara denk geliyordu.
