Nazende.
Adım bu.
Anlamı nazenin, naz yapan sevgili demekmiş. Bunu öğrendiğimde yedi yaşındaydım. O gün anneme sarılıp bana bu ismi bana verdikleri için yalnızca bir çocukta görülebilecek bir içtenlikle teşekkür etmiştim. İsmime bayılıyordum, çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
18) 03.52
Saklambaç, annemle oynamadığımız tek oyundu.
Bir keresinde, çok küçükken o işten döndüğünde şaka yapmak istemiştim. Bakıcım o gün erken ayrılmıştı ve annem işten geldiğinde beni bulamazsa komik olur diye düşünmüştüm. Güler sanmıştım.
Annem ben gizlendiğim dolaptan çıkana kadar ağlayarak beni aradı, gülmedi.
O gün önümde diz çöküp "Bir daha yapmak yok, tamam mı anneciğim?" demişti bana. Gözlerinde gördüğüm korkuyla ilk tanışmamızdı. O günden sonra ne zaman saklambaç oynasam, annemi dahil etmeden oynadım. Tek kişilik. Bu yüzden de asla sobelenmedim.
Şimdiye dek.
Sobe. Seni bekliyordum.
Eymen beni bekliyordu. Burcu yoktu. Burada birisi saklambaç oynamıştı, anlayabiliyordum. Yere düşüp parçalanmış aynanın kalıntıları parlayarak Eymen'e ait karaltıyı yansıttılar.
"Sen burada ne yapıyorsun?" diye dehşetle fısıldadım. "Burcu nerede? Ne yaptın ona?"
Gözleri parlayarak bana baktı, gülümsedi. Yine.
"O mu? O temiz hava almaya çıktı."
"Burcu nerede?" diye bu sefer bağırarak yineledim, içimde öyle bir korku büyüyordu ki sadece beni değil Eymen'i de yutabilirdi.
Buraya nasıl girdiğini bilmiyordum; nasıl fark edilmemişti, nereden girmişti ve en önemlisi buraya ne olmuştu bilmiyordum. İlgilenmiyordum da. Eymen'i gördüğüm ilk saniyeden itibaren ondaki bir şey ensemi diken diken etmişti ve şimdi hissettiğim şeyin ilkel bir hayatta kalma güdüsü olduğunu anlıyordum. Eymen iyi birisi değildi, dahası şiddet eğilimleri vardı ve Burcu'nun bu şiddetten nasibini alıp almadığını bilmiyordum. Yoldayken beni bu yüzden aramıştı belki de. Yardım istemek için. O an telefonum açık olsa bazı şeyler farklı olabilirdi ama değildi işte. Ve şimdi Eymen'le burun burunaydık.
"Burcu'ya ne yaptın?"
"Hiçbir şey." dedi usulca, sonra bana doğru bir adım attı. "Ama sen ne yaptın Naz? Sen, ne yaptın? Sen yaptın."
Ben mi yaptım?
"Ben hiçbir şey-"
"Cık." diyerek kesti sözümü ve şüphe kabul etmez bir tonla, "Sen yaptın." diye yineledi. Bana doğru bir adım attı, camlar ayağının altımda gıcırdadı. Geriye bir adım attım. Ada aşağıdan gelmek üzere olmalıydı, eğer bu pislik ipini koparıp üzerime saldırırsa sesimi duyardı ama kendim için korkmuyordum. Burcu için korkuyordum ve haklıydım da. Bu ruh hastası ona bir şey yapmıştı. Sadece ne olduğunu bilmiyordum.
