Nazende.
Adım bu.
Anlamı nazenin, naz yapan sevgili demekmiş. Bunu öğrendiğimde yedi yaşındaydım. O gün anneme sarılıp bana bu ismi bana verdikleri için yalnızca bir çocukta görülebilecek bir içtenlikle teşekkür etmiştim. İsmime bayılıyordum, çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
17. DELİLİK
Altı yaşındaydım.
Annemi ilk kez kaybettiğimde, altı yaşındaydım. Hastanedeydik. Kalabalık bir gündü. Zincirleme trafik kazası, demişti kanımı alan nazik hemşire. Hasta yakınları koridorlara doluşmuş bağrışıyorlardı. Kavga çıktığı için polis gelmişti.
Annemin elini kısacık bir an, o ilaçlarım için vezneye ödeme yaparken bırakmıştım. Ve bum. Öfkeli kalabalıktan oluşan bir güruh beni yutuvermişti.
Annemin yokluğunu ve etrafımdaki herkesin kocaman yabancılar olduğunu fark ettiğim ilk an öyle bir korkmuştum ki dilim içime kaçmıştı. Annem yok, annem kayboldu. Hayır. Ben, kayboldum.
Etrafımda dönerek annemi ararken küçük kalbim öyle bir atıyordu ki ufak göğüs kafesimde saklanan canım acıyordu. Annemin yüzüne benzer bir yüz, eteğinin rengine benzer bir renk seçmek için kıvranıyordum. Annem yoktu, etrafımdaki herkes yabancıydı.
Annem beni bulduğunda korkudan çenem kilitlenmiş vaziyette, iki hemşirenin beni oturttuğu hasta sedyesinden duvarı izliyordum. Beni koridorda tek başıma dolanırken bulup aşı odasına almışlardı, kayıp çocuk anonsu geçilmişti ve dakikalar geçmeden annem kapıyı açıp içeriye girmişti.
İşte bu kadar kolaydı.
Annem yüzünde derin bir rahatlamayla eğilmiş, iki yandan toplanmış saçlarımı okşayarak öpmüştü ve "Sana demedim mi Naze," demişti. "Elimi sakın bırakma diye?"
"Cevat, neredeysen hemen çık Naze'nin evine git. Bir çanta hazırla, birkaç günlük kıyafet lazım. Hayır. Şimdi değil. Sana dediğimi yap, soru sormadan..."
Sana demedim mi elimi sakın bırakma diye?
"Hayır." dedi Pamir bir kere daha yan tarafımdan. Bana baktığını hissetmiştim ama kafamı çevirmedim. Hayır. Bu sefer ben kaybolmadım anne. Sen kayboldun.
Gözlerimi kapattım, açtım.
Nazenin Demirkıran'ı kaybettik.
Köpek döndü kadın yok.
Sırra kadem bastı.
"Annemi bana geri getir!" diye çığlık atmıştım ilk duyduğumda. "Annemi bul getir bana!"
Bir sinir patlamasıydı. Hayatımda ilk kez çığlık çığlığa bir şeyi istemiştim. Annemi.
"Ankara yolundayım ben," dedi Pamir kısaca, gözünü benden çekmişti. Cevat'la konuşuyordu hala. "Naze yanımda. Çantayla yola çık, Ankara sınırında seninle buluşacağım. Ona göre gel. Hızlı."
