Nazende.
Adım bu.
Anlamı nazenin, naz yapan sevgili demekmiş. Bunu öğrendiğimde yedi yaşındaydım. O gün anneme sarılıp bana bu ismi bana verdikleri için yalnızca bir çocukta görülebilecek bir içtenlikle teşekkür etmiştim. İsmime bayılıyordum, çünkü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
15. DERİN SULAR
Hayat, başladığı yerde biter.
Suda oluşursun ve suda ölürsün, bu işin kuralı böyle.
Bu kuralı on sekiz yaşımda, suyun altında nefessizlikten bayılmadan hemen önce fark ettim. Küçük, aydınlatıcı ve dünyanın en korkutucu anıydı. Aklıma kazındı.
O andan sonra aylar ve yıllar geçti ama ben ciğerlerimin göğüs kafesimde dinamitlere dönüştüğü o kısacık andan çıkamadım. O an kafamın içindeydi, göğsümün sınırlarında.
O an, küvete suyu doldurmaya başladığımda ellerimi titretiyordu, derin suların yanından geçerken istemsizce kafamı çevirmeme neden oluyordu. O an, karanlıkta sonlanan bir gölün dibine doğru yol alırken beni tutup çeken bir çift elle ölüyordu.
O ölüyordu ve ben nefes alıyordum.
"Naz! Nefes al!"
Nefes al.
Burada seni gölden çıkaracak kimse yok, nefes al Naze. Naz değil, Nazende değil. Naze.
"Alıyorum." diye mırıldandım belli belirsiz. Yalan. Almıyorum.
Burcu sigarasının nefesini yana verirken bana bakıp kaş çattı, bu kaşların özrümden dolayı olduğunu biliyordum. "Bana neden dumandan rahatsız olduğunu söylemiyorsun? Nefes almıyordun."
"Olmuyorum çünkü."
Olmuyordum. Nefes alamamamın sebebi duman değildi. Suydu. Hala içinde debelendiğim ama bu sefer kimsenin peşimden atlamadığı su.
Tam on bir gündür o suyun içindeydim.
Tam on bir gündür kimse gelmiyordu. Aynı rakamlardan oluşan sayıların şanslı olduğuna inanırdım ben. Ve son on gündür ısrarla bu iki rakamın yan yana gelip şanslı sayılarımdan birini oluşturmasını beklemiştim, olur da birisi çıkagelirse diye.
Kimse yoktu.
Etrafımdaki boş kalabalıktan ve sigarasını yere atıp ezen Burcu'dan başka kimse yoktu en azından. Ağzına iki tane naneli şeker atıp şekeri çantasına geri attı. Eymen sigara içmesinden rahatsız oluyordu, neden şeker kullandığını sorduğumda böyle demişti. Bu yüzden neredeyse on beş dakika önce geldiğimiz mekanın kapısında durup Burcu'nun iki sigara içmesini beklemiştik. Eymen'le birkaç gergin saat geçirmeden önce gergin sinirlerini nikotinle yatıştırmak için.
Burcu bunu söylemiyordu tabii, bu benim çıkarımımdı ve ben de bunu Burcu'ya söylemiyordum. Zaten birazdan gireceğimiz yer ikimiz için de yeterince gerginliğe gebeydi, bir de ikimiz gerilelim istemiyordum. Çünkü içerde bizi bekleyen bir Eymen değildi, problematik kız kardeşi İz de yanındaydı. Ve çok kolaylıkla tahmin edebileceğim üzere İz'in koca eklentisi Devran Zaim de buralarda olmalıydı.
