Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Hafta sonu bölüm atamadım :( Şimdi kaldığımız yerden devam edeceğim. Her gün yeni bölüm gelmeye devam edecek💓
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Teşekkür ederim." Dedim sesimin heyecandan titrememesine dikkat ederek. Daha sonra "İyi geceler." Diyip bir şey demesine izin vermeden arabadan indim.
Ne olmuştu az önce?
Ben mi çok salaktım acaba tek güzel söze kanacak kadar. Ama mantıken düşününce adamın ona karşı olan duygularımdan haberi yoktu. Bir şeyler anlasa bile ihtimal vermemesi olası bir durumdu. Hadi diyelim haberi de var. Yine de bana karşı bir şeyler hissetmiyor diye benim ona bir şey söylemeye hakkım yoktu.
Eve girince hemen üzerimi değiştirip yatağa uzandım.Gece pek güzel geçmemişti ama güzel bitmişti...
Sabah erken kalkmıştım çünkü yapmak için söz verdiğim bir börek vardı. Yufkaları dolaptan çıkartmadan önce acaba hazır yufka ile yapmak yerine kendim mi açsam diye düşünmüştüm. Ama bu düşünce kısa süreli bir düşünce olmuştu. Çünkü hayatımda daha önce hiç börek açmamıştım. Annemle daha önce yapmıştık ama tek başıma yapacak kadar da yetenekli değildim.
O yüzden o riski hiç almadım ve dolaptan yufkaları çıkartıp börekleri güzelce sardım. Tepsiyi fırına attıktan sonra odama girip üzerimi değiştirdim. Aslında etek giymeyi çok seviyordum. Dolabımın çoğunluğu da etek ve elbiselerden oluşuyordu ama hava o kadar soğuktu ki bazen pantolon giymek zorunda kalıyordum.
Bu gün de o günlerden biriydi. Yüksek bel ve oldukça kalın olan hardal rengi pantolonumu ve siyah örgülü kazağımı giymiştim.
Saçlarım ile hiç uğraşmak istemediğim için tarayıp sıkı bir at kuyruğu yaptım.
Börekler pişince de tamamen hazırlanıp evden çıktım.
Karakola gidince revire gidip montumu çıkartıp beyaz önlüğümü giydim. Geldiğimden beri vardı ama ben üç, dört kere falan giymiştim.
Masaya bıraktığım çantaların içinden böreği koyduğum kabı alıp odadan çıktım. Ercümenti bulmak için etrafa bakınırken telefonum çalmaya başladı.
"Efendim annem?" Diyerek neşeyle açtım telefonu.
Dün geceden sonra bu gün moralimin gerçekten kötü olacağını düşünmüştüm. Ama tek bir söz kötü olan moralimi hatta kötü olan her şeyi düzeltivermişti. Tamam kabul bende biraz saftım ama ne yapayım böyle mutluysam ötesi yoktu benim için.
"Nasılsın benim güzel kızım?"
"İyiyim annecim sen nasılsın?"
"İyiyim bende. Aramadın dün gece merak ettin."
"Evet anne arayamadım. Dün burada ki bir kaç asker ve eşleriyle yemeğe gittik."
"Öyle mi? Nasıl geçti?" Dedi sevinçle. Burada yalnız olmamam ona da iyi hissettiriyordu.
