Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Leyla." Diyerek koluma giren Çağan'a döndüm.
"Efendim?"
"İyi misin?"
"Hı hı." Diyerek başımı salladım etrafa bakmaya devam ederken.
"Yalan söyleme." Dedi Çağan tekrardan. "Bir şey mi oldu?"
Bir şey mi olmuştu? Hayır... Moralimi bozacak, kötü hissedeceğim hiç bir şey olmamıştır olmamıştı.
"Bir şey olmadı."
"Ama?"
"Ama." Dedim iç çekerek. "Seninle böyle mahallede yürüyünce duygulandım işte."
Güldü.
"Sanki veda ediyormuşum gibi hissediyorum." Dedim.
Durup bana döndü. "Gideceksin ya ondan öyle hissediyorsundur."
"Öyle değil Çağan. Sanki bir daha geri dönmeyecekmişim gibi."
"O ne demek ya? Saçmalama niye geri dönmeyesin."
"Dedim ya duygulandım işte." Diyerek tekrardan yürümeye başladım.
"Büyük be Leyla." Dedi Çağan. Gözlerim doldu...
Bu mahallede büyümüştük. Çağan ile birlikte bu mahallede düşmüştük ilk, ilk defa bu mahallede kalkmıştık beraber.
Yaramazlık yapınca bizim evin arka bahçesine saklanırdık. Çağan bir kızla buluşacaksa illa mavi ceketini giyerdi. Saçlarını hep inek yalamış gibi yapardı. Yaz yağmurlarında hiç eve girmezdik. Kaçmazdık yağmurdan, şemsiye açmazdık. Oradan oraya koştura koştura ayaklarımız şişerdi. Düşerdik çoğu zaman dizlerimiz yara bere içinde kalırdı.
Sanki her şey dün gibiydi. Sanki mahallede dün top oynamışız gibiydi. Şimdi eve girince sanki babam geç kaldım diye kızacak gibiydi. Sanki Çağan ile yanyana liseden geliyormuşuz gibiydi.
Bu anların, anıların hepsi geçmişte kalmıştı. Büyümüştük. Aşık olmuştuk. Evlenmiştim ben, bebeğim bile olmuştu.
Dün gibi aklımdaydı Çağan'ın lisede siz sevgili misiniz diyenlere ayakkabısını çıkarıp atışı.
Dün gibi aklımdaydı Çağan'ın omuzlarında kırmızı örtüyle mahallede asker eğlencesi yapması. Çağan giderken o örtüyü benim omuzlarıma bırakmıştı. 'Sen benim kardeşimsin.' demişti.
Öyle çok ağlamıştım ki o giderken. Sanki hiç geri gelmeyecek gibi gelmişti. Doğduğumdan beri karşı evimde yaşayan çocuk, adını bile bilmediğim bir şehre gitmişti.
O altı ay hiç bitmeyecek, Çağan geri dönemeyecek gibi hissetmiştim. Şimdi yine öyle hissediyordum. Sanki bu sokaklarda son kez yürüyor gibiydim. Sanki bu mahallede ki her anım bir köşeden bana el sallayarak veda ediyor gibiydi. Sanki gidiyor gibiydim...
