Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Bir şey söylemeden beni tekrardan kendine doğru çekip sarıldı. Bende sıkıca kollarımı beline dolayıp sarıldım. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki, sesi kulağıma kadar geliyordu. Heyecandan düşüp bayılmamak için Ercüment'i sıkı sıkı tutuyordum.
Bir süre öyle durduktan sonra Ercüment elini yanağıma koydu. "Buz gibi olmuş yüzün, dönelim artık."
"Yo üşümedim." Diye itiraz ettim.
"Burnun bile kıpkırmızı olmuş nasıl üşümedin?"
"Üşümedim işte, hem bak." Diyerek tekrar sarıldım. "Sarılıyoruz ısınırım işte."
Sesli bir şekilde güldüğünü duydum. Yüzümde ki gülümseme daha da büyüdü. Kendimi bir kar küresinin içinde gibi hissediyordum.
Ayrıldıktan sonra Ercüment elimi tutunca, başımı omzuna yasladım. Geriye döndük ve geldiğimiz yolu yürümeye başladık.
Elimi sanki hiç bırakmayacak gibi tutuyordu. Aynı şekilde bende onunkini tutuyordum. Resmen el ele yürüyorduk. Az önce de öpüşmüştük.
Sokaklarda dans edesim, oradan oraya koşasım vardı. İçim de ki enerji, mutluluk öyle çoktu.
Siteye yaklaşınca duraksadım. Hiç istemesem de Ercüment'in elini bıraktım. Durup bana döndü. Ne oldu der gibi bakıyordu.
"Biri görmesin diye." Dedim.
Kaşlarını çattı. "Niye görmesin biri?"
"Ne bileyim, daha çok yeni. İnsanların hemen öğrenmesine gerek var mı?"
"Yok mu?"
"Bence yok." Dedim usulca. Yanlış anlamasını istemiyordun. Ama daha her şey çok yeniyken hemen herkesin öğrenmesine gerek yoktu.
"Sen nasıl istersen." Dedi.
Birlikte siteye girdik. Benim apartmanımın önüne durunca Ercüment'e döndüm. "Gel istersen, bir kahve içeriz."
"Olur."
Birlikte eve girince kapıyı kapattım. "Sen oturma odasında geç, ben kahveleri yapıp getireyim."
