Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Yanına birini almadan önce sormam gerekiyor." Dedim.
Bu yalan değildi işte gerçekten sormam gerekiyordu. Erdem hiç bir şey söylemiyor sessizce bizi dinliyordu.
"O ne demek?" Diye konuştu Kübra ablanın yanında ki kadın. "Göreceğim, ben annesiyim onun!"
Annesiyim... Onca olandan sonra nasıl annesiyim diyebiliyordu? Hiç mi utanmıyordu annesiyim demeye?
Eğer annelikten kastı doğurmaksa evet annesiydi ama diğer türlü Ercüment ile hiç bir bağı yoktu. Olan bütün bağları oğlunu başka bir adam için bıraktığında kopmuştu.
Oğlunun kendisine en ihtiyaç duyduğu zamanlarda oğlunu bırakmıştı. Kapısına geldiği halde kovmuştu. Şimdi mi aklına gelmişti anne olduğu? Yaralanınca mı? Ercüment daha önce de yaralanmıştı. Ben 2 aydır haber alamıyorum diye kafayı yiyecektim, bu kadın kim bilir kaç yıldır haber alamıyordu ve şimdi mi aklına geliyordu? Böyle insanlar anne olmamalıydı. Çünkü olan çocuklara oluyordu...
"Doktor gelsin de onunla konuşalım." Dedi adam.
Sanırım bu da Ercüment'in abisi oluyordu.
"Doktor benim." Dedim ona dönüp.
"Öyle mi?" Dedi. Sesinde ki alaycı tonu görmezden geldim. "O zaman ne söylemen gerekiyorsa söyle, görelim Ercüment'i."
"Hiç sanmıyorum." Diye mırıldandım.
"Anlamadım?"
"Haklısınız diyorum, ben sorayım hastamıza bakalım ziyaretçi kabul etmek istiyor mu?"
"Ercüment'e mi soracaksın?" Diye sordu Kübra abla. "Evet."
Yanlarından geçip kapıya doğru yürüdüm. İçeriye girecekken durdum ve tekrardan arkamı döndüm. "Annesiyim demiştiniz değil mi?"
Hepsinin yüzü değişmişti. Kadın usulca kafasını salladı. Ercüment'in onları görmek istemeyeceğini hepsi biliyordu.
Kapıyı açıp içeriye girdim. Ercüment beni görünce tebessüm etti. Benim stresten miğdem ağrımaya başlamıştı bile. İçimden bir ses hiç iyi şeylerin olmayacağını söylüyordu.
"Su nerede?"
"Ne suyu?"
Kaşlarını çattı. "Su almaya gitmedin mi sen?"
"Iı gitmedim."
Kübra abla yanıma gelince Erdem'in eline tutuşturmuştum suları. Tekrardan almakta aklıma bile gelmemişti.
"Leyla bir şey mi oldu?"
Derin bir nefes alıp yanına geldim. Nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum. Ne diyecektim? Seni 12 yıl önce kapının önüne koyan, arayıp sormayan annen seni görmek istiyor mu diyektim?
