anti-romantic {zawieszone}

lekcja 21: alkohol w perfumach i pijackie gierki

alexa, play le monde d'après by suzanne
lekcja 21: alkohol w perfumach i pijackie gierki

Są takie momenty w życiu, które trudno jest przewidzieć, ale gdy już się staną, całkowicie zmieniają bieg wydarzeń. Często chodziłem na imprezy, nie wydawało mi się zatem, aby którakolwiek z nich mogła wpłynąć na mnie do tego stopnia, abym z czystym sumieniem mógł oznaczyć ją, jako punkt zwrotny mojej egzystencji.

Uwielbiam Halloween, nie z jakiegoś wyniosłego, łapiącego za serce powodu. To nie tak, że usiądę przed wami i powiem, iż największymi potworami są ludzie, a w październiku, przywdziewając kostiumy, pokazują wreszcie prawdziwe twarze. Tak samo jak w związku z przełomem dziesiątego oraz jedenastego miesiąca w roku nie doświadczyłem monumentalnej traumy, bądź oświecenia. Nikt mi wtedy nie umarł, nikt nie wziął ślubu, ani nic nie wygrałem. Ten czas po prostu dawał mi dobrą energię, bo w całej swojej miłości do gorącej Kalifornii, ponad wszystko ubóstwiam martwą jesień.

Jako dzieciak niekoniecznie potrafiłem dostrzec piękno tej pory roku. Powrót do szkoły i długaśne oczekiwanie przerwy świątecznej nie powinny mi odpowiadać, lecz z czasem doceniłem koncept śmiertelności, jaki przedstawia październik. To dość wyzwalająca myśl, że gonitwa gdzieś się kończy, a jakaś meta czeka na nas wszystkich, aby potraktować nas po równi dla każdego.

Nie wierzę w boga, nie wierzę w reinkarnację, nie wierzę w żadne wielkie plany. Niesamowicie sprawiedliwe wydaje mi się jednak zapomnienie oraz zgnicie w zimnej, wilgnej ziemi. Może brzmię dekadencko, zbyt realistycznie, czy nawet niebywale, jak na nastolatka, aczkolwiek wbrew temu, co uważają dorośli, młodzież myśli o śmierci częściej, niż powinna.

Prawdopodobnie ma to związek z pierwszym spotkaniem oczekiwań oraz rzeczywistości? Jeżeli dzieci trzyma się w bańce, z dala od spraw przykrych, lub egzystencjalnych, to podważając podstawy dzieciństwa, bierze się na siebie zbyt wiele odpowiedzialności mentalnej.

Akceptacja niczego kosztowała mnie o wiele mniej lęku, aniżeli rozważania teoretyczne. Jako, że chciałbym potrafić wiedzieć wszystko, wybór założenia będącego logicznym, pozwalał mi spokojnie spać. I choć ta wizja posiada wiele dziur i tak brzmi najmniej surrealistycznie z dostępnych opcji, a nie byłem, nie jestem oraz nie będę na tyle szalonym, by szukać własnych rozwiązań.

Halloween dawało mi więc przeświadczenie o fakcie celebrowania nieuniknionego niczego, a toast w tej idei wznosiłem w tajemnicy przed każdym, bo wcale nie chciało mi się prowadzić głębokich konwersacji o wieczności, kiedy mogłem zwyczajnie napić się drinka.

- Chodźcie! – Ivy przebrana za Katarzynę Wielką, w sukni ze stelażem i włosami upiętymi na wzór Elle Fanning, pociągnęła za jedną rękę mnie, a za drugą Mike'a, którego podeszwy butów nieustannie pozostawały w brokacie.

Nie byłem jeszcze pijany, ale trudno powiedzieć, abym czuł się wyjątkowo trzeźwy, gdyż przed samym wejście na salę gimnastyczną, gdzie jednak impreza szkolna się odbyła, wypiliśmy z chłopakami po setce wódki cytrynowej, wyciągniętej prosto z przenośnej lodówki spod łóżka Caluma.

Głośna muzyka dudniła mi w uszach, pootwierane, wysokie okna przepuszczały chłodne powietrze z dworu, natomiast zmiana świateł wcale nie pomagała, abym nabrał świadomości w chwili. Czułem się trochę wolny oraz beztroski, a w tym samym czasie wiedziałem, że wiele bym nie stracił, gdybym został w łóżku.

Zamknęliśmy się w damskiej łazience, gdzie wreszcie złapaliśmy trochę ciszy. Od początku zabawy minęło parę godzin. Muzykę puszczał jakiś DJ, którego atencji chciały przede wszystkim pierwszoroczniaki, zachwycone takim typem klasycznej, amerykańskiej imprezy, jakiej można doświadczyć tylko w kalifornijskim liceum. Muzyka była taka sobie, do ponczu ktoś z pewnością dolał energetyka i szampana, a nauczyciele udawali, że obchodzi ich nasz poziom trzeźwości. Chociaż matematyczka wodziła za mną wzrokiem, jakbym ją w rzeczy samej skrzywdził.