Aşk Tesadüfleri Sever | Düzenleniyor

DUYURU + ALINTI

Canlarım merhaba!

Nasılsınız? Umarım herkes iyidir 🤍

Maalesef yeni bölüm bildirimi değil:(

Sınır geçmiş oylayan yorumlayan herkese çook teşekkür ederim 🤍

Biraz uzun bir bölüm olacağı için içime sinmeden yayımlamak istemiyorum.Şu an yedi bin kelime oldu.Bölümü bitireceğim yeri karar veremedim.Belki on bin kelimeyi bile bulabilir ya da şu anki kaldığı yerde bitirip düzenlemeleri yaptıktan sonra atarım.

Yeni bölüm yayınlanacağı gün profilimden duyururum ama en geç hafta ortası gelmiş olur.

Ancak....

Benim sağım solum belli olmaz bu gece yazarım yarın bile gelebilir aşlskdlşakdşlasklşdas

Dizi izlemeye dalmadan bu duyuruyu atmak istedim.Bölümü bitirmek yerine aşşşırı merak ettiğim için Pera Palas'ta Gece Yarısı'nı izleyeceğim :(

Ama geç yattığım için bugün yazabildiğim kadar yazarım.

Çünkü hafta içine sarkmasını istemiyorum.

Ay çok çenem düştü!

Size yeni bölümden alıntı getirdim.

Yorumlarda buluşalım🤍

İyi okumalar!

Ayaz'dan

Kafamı ellerimin arasına almış, gözlerimi yerden ayırmadan bir haber bekliyordum.

''Ayaz..'' Adımın seslenilmesiyle kafamı kaldırdım.

Anıl gelmişti.Aldığı hızlı soluklardan evden aceleyle çıktığını anlamıştım.

Ona ben haber vermemiştim.Aslında kimseye haber vermemiştim.Doruk aramış olmalıydı.Çünkü ben haberi aldığımdan beri yaşamsal fonksiyonlarımı kaybetmiş gibiydim.

Oturduğum yerin yanına gelip destek verircesine omzumu sıktı.

''Gelişme var mı?'' Sessiz kaldım.

Çünkü hiçbir gelişme yoktu.Bilgi verilmemesi sinirimi daha da bozuyordu.Sadece ameliyatta olduğunu biliyordum.

Minik bedenini cansız bir şekilde sedyenin üzerinde etrafında duran binlerce alet ile düşünmek aklımımı yitirmeme neden olacaktı.

''Hayır, yeni getirdiler.'' Dedi Doruk sıkıntılı bir nefes verip benim adıma konuşurken.

Sanki nasıl konuşulacağını unutmuş gibiydim.

Kaç dakikadır sessizdim, ne kadar süre geçmişti bilmiyordum.

Bana asır gibi gelen bir süredir hastanedeydik.

Ayakta duracak halim olmadığı için kendimi yere bırakmıştım.Sırtım hastanenin duvarına yaslıydı.Doruk, inatla yanına oturtmaya çalışmıştı ama istememiştim.

O rahat olana, onun rahat olduğunu duyana kadar ben rahat bir yerde oturmak istemiyordum.

Eftelya eğer yanımda olsaydı kesin buraya oturduğum için beni azarlardı ama yoktu.

Sanki vücudum beni taşıyamıyordu.Daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştım.Kaybetme korkusu ile ilk kez tanışmıştım ve tüm bedenimi ele geçirmişti.

İçimi bu kadar üşüten şey soğuk zemin değil, Eftelya'nın içerde yaşam mücadelesi veriyor oluşuydu.

Acaba ameliyathane soğuk muydu?