Teddy Bear|Tokyo Revengers

1.2 episode: Stupid Hero

Arabadan indim. İlk defa ciddi ciddi okula gidiyordum, yetimhanedeki dersler gibi değildi bu.

Pembe çantaya baktım. Evet, Ran şu 'tatlı' pijamadan sonra bana pembe şeyler almaya takmıştı. Odam bu tür şeylerle dolmuştu.

Bunlar için fazla büyüktüm-14 yaşıma girmiştim. Yine de hoşuma gitmişti. Küçükken böyle bir lükse sahip olmadığım içindi sanırım.

Bahçedeki insanlara göz atarak okula girdim. Çok fazla ses vardı, yine de epey pahalı bir yere benziyordu. Öğrencilerde öyle. Onlar için ne kadar para harcanmıştı acaba?

Bunu mu düşünüyorsun geri zekalı! Bir şeyin de parasını düşünme!

Şubemi bulmak için bütün okulu gezdim. Artık yürüyecek halde değildim ama sonunda sınıfıma girmiştim. Bıkkınlıkla iç geçirdim.

(Okul çıkışı)
Kayboldum.

Yanımda telefon yok.

Ne bok yiyeceğim ben?

"Geri zekalı, mal! Nasıl kaybolmayı becerdin ki! Ama anlamıyorum, hani o adam beni okuldan alacaktı? Ortalıkta yok... Saçmalık!"

"HAV!" Arkamdan gelen havlama seslerine doğru döndüm.

Kuduz köpekler...

"Siktir! Hoşt! Yürüyün gidin ulan!" Peki, bu işe yaramadı.

"Bakın, bence çok yakın arkadaş olabiliriz. Çok yakışıklısınız beyfendi, evlilik düşünür müsünüz? Yok, olmadı bu," Karşımdaki köpeğe baktım. "Eee, yenge var mı yenge?"

Çok güzel bir U dönüşü...

"Merak etme! Ben seni kurtarırım!"

Önüme kızıl saçlı, mavi gözlü bir çocuk geçti. Kocaman gülümsedi.

"Ben Manjiro. Manjiro Hanagaki."

(Takemiççi ve Hina'nın çocuğu...)

"Güzel kızlara bağırmaya utanmıyor musun lan puşt!" diye bağırdı köpeğe. Köpek de ona bağırınca birkaç adım geriledi.

Aynı şeyi ben de yaptığım için mal da diyemiyorum...

Ben düşüncelerime dalmışken beni hızlıca kucağına aldı ve ağaca çıkardı. Köpek havlamaya devam ediyordu.

"Ağaca çıkınca gider mi ki bu?"

"Gider herhalde." İyice ağaca yerleşti. Çantasından iki tane meyve suyu çıkardı ve birini bana uzattı. "İster misin?"