"အစ်ကို"
ခုံတန်းတစ်ခုပေါ်ထိုင်ပြီးငေးငိုင်နေမိတာ
အချိန်ကာလအားဖြင့်ဘယ်လောက်ကြာသွားသလဲတောင် မသိလိုက်ဘူး။
တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကိုရည်ညွန်း
ခေါ်ဆိုနေသလို အသံကြားတော့မှ အတွေးစတစ်ချို့ဟာရိပ်ကနဲလွင့်ပါးရသွားတယ်။
"ဟမ်"
ယောင်ယောင်မှားမှားနဲ့ ဟမ် လို့ထူးပြီးမှ
ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ အားနာသွားရသလိုပါပဲ။
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သူဖြစ်နေတယ်။
သူဟာ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးတွေ
တွန့်ကွေးရုံပြုံးပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့
တည့်တည့်ကို လျှောက်လှမ်းလာပါတယ်။
အဲ့ဒီအပြုံးကို ကျွန်တော် ငေးကြည့်မိတယ်။
အပြုံးကလေးတွေ ပြေလျော့သွားတာ
တောင်မှ ပြုံးနေတဲ့ အခိုက်အတန့်ကိုပဲ
မျက်လုံးထဲမှာ ကွက်မြင်နေရပါတယ်။
နာရီဒိုင်ခွက်ပေါ်ကလက်တံတွေဟာဒီနေရာမှာ
ခေတ္တရပ်တန့်သွားသလိုမျိုးပဲ။
"ညီ အလုပ်ဆင်းပြီနော် အစ်ကို"
နားထဲ စိမ့်ဝင်လာတဲ့လေသံကခွင့်တောင်းခြင်း
ထက်ဒီအတိုင်းအသိပေးခြင်းသက်သက်လိုမျိုး။
ဒါဟာသူပြန်နေကျအချိန်ဆိုပေမဲ့ ဒီနေ့လို
တနင်္ဂနွေနေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။
"အင်းပါ ဒီနေ့အတွက်တာဝန်ကျေပါတယ်။
ဂရုစိုက်ပြီးလည်းပြန်"
"ဟုတ်ကဲ့၊ရောင်းရတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့စာရင်းကို အံဆွဲထဲထည့်ခဲ့တာမို့လို့
အဲ့ဒါတစ်ချက်စစ်လိုက်ပါဦးနော်"
" ဟုတ်ပါပြီ ၊တစ်လက်စတည်း
နေ့လယ် စာစားသွားပါလားညီ"
"ဟင့်အင်း နေပါစေ၊ညီသွားစရာလေးတစ်ခု အချိန်ကပ်နေလို့အခု
မြန်မြန်သွားရတော့မှာ၊
ဒါနဲ့ အစ်ကို ကဘာတွေတွေးနေတာတုန်း၊
မိုးရေတွေ စိုနေပြီကို "
သူပြောမှ သတိထားမိပါရဲ့။
မနက်စောစောကတည်းက
ဆက်တိုက်ရွာထားတဲ့မိုးအရှိန်ကြောင့်
ကျွန်တော့ ဆံပင်တွေ စိုစွတ်နေတယ်။
ကျွန်တော်ထိုင်နေတဲ့ ခုံတန်းရဲ့ အပေါ်မှာ
နှစ်ရှည်သစ်ပင်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ပင်
အုံ့ဆိုင်းနေပြီး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်
မိုးရေပေါက်လေးတစ်စက်ဟာ
သူ့မျက်နှာပေါ် ကျရောက်သွားတယ်။
