နှုတ်မဆက်တော့ဘူးလို့ တွေးထားတဲ့ကြားကပဲ
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တာကြောင့်
လေဆိပ်ဆီ အပြေးအလွှားရောက်သွားခဲ့မိတယ်။
"ဖိတ်စာသာ အမှီယူသွားနိုင်ရင် ကောင်းမယ်"တဲ့။
အဲ့ဒီစကားနဲ့
အနားနားမှာ ကြောင်လေးတစ်ကောင်လိုပွတ်သပ်တိုးဝှေ့ ဂျီကျတာ အကြိမ်ပေါင်းများစွာပါပဲ။
"ဘာဖြစ်လို့ ယူသွားချင်သလဲ" မေးရင်
"အမှတ်တရပေါ့ "လို့ သူ ဖြေတက်တယ် ။
သူ့ဆန္ဒကို မျက်နှာလွှဲခဲပစ် မလုပ်မိခဲ့ဘူး။
တတ်နိုင်ခြင်းတွေကလည်း များများစားစားမရှိတာမို့လို့သူပြောတဲ့အတိုင်းအပြာရောင်ကို မရမက ဖန်တီးပေးခဲ့ရသေးပါတယ်။
နည်းနည်းတော့ရူးကြောင်ကြောင်နိုင်တယ်မဟုတ်လား။
အဓိပ္ပါယ်လည်းမဲ့ တယ်မဟုတ်လား။
"ညီ "
လူတွေကြားထဲ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လွယ်လွယ်
ကူကူပဲ ရှာတွေ့ခဲ့တယ်။
ထယ်က" Hyung လာနှုတ်ဆက်တာပဲ" ဆိုပြီး
ဝမ်းသာအားရ ကြိုဆိုပါတယ်။
"၇မိနစ်လောက်တော့
အချိန်ရမယ် စကားပြောကြဦးနော် "
ရှောင်ထွက်သွားတဲ့ထယ့်ကို ခါတိုင်းလိုပဲ
အတူတူ ကြည့်ငေးခဲ့ကြတယ်။အမှန်က
ဘာစကား တွေပြောရမှန်းမသိလို့
ဒီအတိုင်း တစ်နေရာကိုကြည့်နေလိုက်တဲ့ သဘောမျိုးဖြစ်နိုင်တယ်။
နှလုံးသားမှာ ဖျားနာရင် စကားလုံးတွေ
ပျောက်ဆုံးသွားတတ်တယ်တဲ့။
အခု လည်း အဲ့ဒီလိုမျိုးပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
"ညီက အစ်ကိုမလာတော့ဘူး ထင်နေတာ "
"ဒါလေး လာပေးတာ ပါ "
သူ့လက်ထဲကို အပြာရောင် ဖိတ်စာလေး
ထည့်ပေးတော့ လက်သေးသေးလေးတွေနဲ
ဖွဖွလေးကိုင်ထားရှာတယ်။
"ညီ သဘောကျတဲဲ့ အပြာရောင်လေးပဲ၊တကယ့်ကို
ကျေးဇူး တင်ပါတယ် "
ရင်ဘက်ရဲ့ ဘယ်နေရာမှန်းမသိတဲ့နေရာတွေမှာ
ဟိုဟိုဒီဒီ တဆစ်ဆစ်
နာကျင်နေတာကြောင့်စကားပြန်မပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။
မျက်လုံးရှေ့က ဖြစ်တည်မှုလေးကိုသာ
ငေးမောစိုက်ကြည်နေခဲ့မိပါတယ်။
