အတိတ်မှာ သူနဲ့ ကျွန်တော်စသိတုန်းက
အခုလိုပဲ နွေဦးမိုးတွေ ရွာနေခဲ့တာလေ။
သူအလုပ်လုပ်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်က
ကျွန်တော့်စတိုးဆိုင်နဲ့ဆို သိပ်မဝေးလှဘူး။
ကျွန်တော်ဟာညတိုင်းလိုလို ကော်ဖီ
တစ်ခွက်သောက်လေ့ရှိပြီးတစ်ခါတစ်လေ အပေါင်းအသင်းတစ်ချို့နဲ့ဟိုပြောဒီပြောပြောချင်တဲ့အခါတွေလည်း
အဲ့ဒီဆိုင်မှာပဲ ချိန်းလေ့ရှိပါတယ်။
နိဒါန်းတွေ အကြောင်းတွေးမိရင်ရင်ခုန်ပါတယ်။
ပျော်စရာလည်းကောင်းခဲ့တယ်။
အခြားသူတွေ အတွက် ကော်ဖီဆိုတာအိပ်ပျော်ဖို့ခက်တယ်၊ရင်တုန်တယ်လို့
သတ်မှတ်ကြပေမဲ့
ကျွန်တော်ကတော့လူတစ်မျိုး။
တစ်နေကုန်ပင်ပန်းထားသမျှက
ညဘက်လမ်းလေး ဘာလေးလျှောက်၊
ကော်ဖီဆိုင်လေးထိုင်မှ
နေသာထိုင်သာရှိသွားတာပါ။
"စတိုးဆိုင်က အစ်ကိုကြီးနော် Jimin "
ကြားကြားချင်းကျွန်တော်ပြုံးမိပါတယ်။ဘာလို့ဆို ကျွန်တော်ဖြင့် ဆိုင်ထဲကို ဝင်ရုံရှိသေး
waitress တစ်ယောက်က
coffee bar ဆီ အဲ့ဒီလိုမျိုး
သွားပြောလိုက်တာကြောင့်ပါ။
များသောအားဖြင့် ကျွန်တော်ထိုင်နေကျ
စားပွဲဝိုင်းဟာ coffee bar နဲ့နီးတဲ့ နေရာမို့ ဝန်ထမ်းတွေပြောသမျှဆိုသမျှက
ကျွန်တော့်နားထဲ
အတိုင်းသားကြားနေရတော့တာ။
ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင်ဘာသုံးဆောင်မလဲ ဘာညာမေးတတ်ပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့
ပုံမှန်လာနေကျဧည့်သည်မို့ ထင်ပါတယ်။
စတိုးဆိုင်က အစ်ကိုကြီးဆိုတာနဲ့
ကျွန်တော် ဘာသောက်တတ်မှန်း
ဝန်ထမ်းတိုင်းလိုလို သိနေကြတယ်။
အရင်ကတော့ကြုံရာ ready made အထုတ်တွေနဲ့လည်းအဆင်ပြေခဲ့ဖူးတာပဲ။
အခုနောက်ပိုင်းတော့ဘာဖြစ်လဲမသိဘူး။
ဒီကော်ဖီဆိုင်ကမှ
မဟုတ်ရင် မသောက်တတ်တော့ဘူး။
ဘယ်သူကများ ကြိုသိခဲ့ပါမလဲ။
Latte တစ်ခွက်က ကျွန်တော့အပေါ်
ဒီလောက်ထိ
စွဲလန်းငြိတွယ်စေလိမ့်မယ်လို့လေ။
နှုတ်ခမ်းဖျားပေါ် ရောက်လာတဲ့ပူနွေးမှုဟာ
ရှိန်းမြမြ။
အနံခံအာရုံနဲ့အရသာခံအာရုံကို ဖြတ်သန်းစီးဆင်းသွားတဲ့ ဆွဲငင်မှုတွေ။
