ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္း.....။
"ထယ္ ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ၊ဒီမွာ စေတာ္ဘယ္ရီ
ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ထားတယ္၊ေဖ်ာ္ရည္လုပ္ေပးရမလား၊ဒါမွမဟုတ္ဒီအတိုင္းစားမလား "
ထယ္ပုံစံကတစ္စုံတစ္ခုကို
ေသြးပ်က္ထိန္႔လန္႔လာပုံရပါတယ္။
အစက သတိမထားမိဘူး။
မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ
ႂကြင္းက်န္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြဟာ
မ်က္ေတာင္႐ွည္ေတြမွာ ခိုတြဲေနတုန္းပဲ။
အေလာတႀကီးေမးျမန္းလိုက္တာကို
ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္တင္မိတယ္။
စိတ္ထဲမွာလည္း အမွန္တကယ္ကို အားနာမိပါရဲ႕။
"ကြၽန္ေတာ္ Amelia နဲ႔သြားေတြ႕ခဲ့တာ Hyung "
"ဟင္ ဟုတ္လား "
"ဟုတ္ကဲ့ "
"ဘာ ဘာမ်ားထူးျခားခဲ့ေသးလဲ ထယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အမ်ိဳးအစားခ်င္း
ကိုက္ညီမူ႕ မ႐ွိဘူးတဲ့ "
အသံၾကားရ႐ုံ ထယ့္စကားေတြကို
ကြၽန္ေတာ္ မနည္းနားစိုက္ေထာင္လိုက္ရပါတယ္။အခုလိုမ်ိဳးၿပိဳၿပိဳလဲလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ထယ့္ပုံစံ
ကိုလည္းဒါပထမဆုံးအႀကိမ္ၾကဳံႀကိဳက္ျခင္းပဲလို႔
ဆိုရလိမ့္မယ္။ထယ့္ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္ဆိုလည္း
အခုထက္မက ယိုင္နဲ႔သြားမယ္ထင္တာပါပဲ။
ထယ္ကမွ အမ်ားႀကီး ၾကံ့ခိုင္ေနပါေသးတယ္။
ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ
အသက္႐ွင္ေနထိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး သိ႐ွိသြားတဲ့
အခ်ိန္မွာ လူေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲလို႔
ကြၽန္ေတာ္ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။
လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္သြားမယ္လို႔မ်ား
စဥ္းစားမိမလား။ဒါမွမဟုတ္
ေကာင္းမူ႕ကုသိုလ္ေတြ သယ္သြားမယ္လို႔
စဥ္းစားၿပီးလက္က်န္ဘဝကို
အားတင္းေနမလား။
ေျပာလို႔သာေျပာတာပါ။
အမွန္ ေတာ့ အဲ့ဒီလိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြးၿပီး
စိတ္ေျဖဖို႔ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာ
ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ။
အသက္႐ွင္ျခင္းေတြကိုအကန္႔သက္ခံလိုက္ရမွေတာ့ေသမိန္႔က်ၿပီးသား
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ဘယ္ကြာျခားပါေတာ့မလဲ။
တကယ္တမ္းက် ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးက
အခ်ိန္အၾကာႀကီးအသက္႐ွင္ခ်င္ၾကတာမဟုတ္ဘဲတြယ္တာရာ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ မခြဲရဲၾကေသးတာပါ။
မသြားရဲခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘဲ
မထားရစ္ရက္ခဲ့ၾကတာပါ။
