ညေတြကသိပ္လွပါတယ္။
အဲ့ဒါဟာေစာေစာ အိမ္မျပန္ခ်င္တဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
ေၾကာင့္လို႔ဆိုရမယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့
"မနက္ျဖန္ အင္တာဗ်ဴး႐ွိလို႔
ဒီည အစ္ကိုနဲ႔အတူမထိုင္ေတာ့ ဘူး" တဲ့။
လမ္းေပၚက ေက်ာက္စရစ္ခဲ ေလးတစ္ခုကို
ကန္ရင္းေျပာလာတာ။
ထုံးစံအတိုင္း
ေက်ာပိုးအိတ္ဟာသူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ။
"အလုပ္အသစ္ ဆိုပါေတာ့ ညီ "
"အင္း ဟုတ္တယ္ "
"ဒါဆိုလည္းဆိုင္ေ႐ွ႕အထိ လိုက္မပို႔နဲ႔။ အိမ္ကိုပဲတန္းျပန္လိုက္ပါ။
ျပင္ဆင္စရာေတြလည္း႐ွိေနမွာေပါ့"
"ရပါတယ္ လိုက္ေတာ့ပို႔ပါ့မယ္ "
"အင္း သေဘာပဲ"
"အင္တာဗ်ဴး ေျဖၿပီးရင္ ခဏလာလို႔ရမလား"
"လာခဲ့ေလ အစ္ကို ေန႔လယ္စာ
ေကာင္းေကာင္းခ်က္ေကြၽးပါ့မယ္ "
"ေနပါေစ အစ္ကိုက
ဆိုင္တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့အားနာတယ္"
"အားမနာပါနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ဆို
အစ္ကိုေန႔တစ္ပိုင္းပဲဖြင့္တယ္"
"ဟင္ အရင္က တစ္ေနကုန္ဖြင့္ပါတယ္ "
"ဟုတ္တယ္ အခုကစၿပီး ေန႔တစ္ပိုင္းပဲ"
"ဘာလို႔လဲ "
"ဒီလိုပါပဲ ဒီအတိုင္း အစ္ကိုမဖြင့္ခ်င္လို႔ "
သူ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ
အေရာင္ေျပာင္းသြားတာ ဖ်က္ကနဲ။
"ညီ့ အတြက္နဲ႔ေတာ့ တကူးတႀကီး
ဆိုင္မပိတ္ပါနဲ႔ ။ညီေနာက္ရက္မွလာခဲ့ပါ့မယ္ "
"အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီးေနမွတစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လယ္စာစား
ခြင့္ရတာမို႔ပါ။
ျဖစ္သလိုစားေနမိတာၾကာၿပီေလ"
ျပဳံးလိုက္တာေၾကာင့္
သူ႕မ်က္လုံးထပ္ၿပီး မွိတ္က်သြားတယ္။
သေဘာတက်က်၊ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔။
****
ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ
" အင္တာဗ်ဴးအဆင္ေျပရဲ႕လား "
"ဟုတ္"
ထမင္းစားခန္းမွာေန႔လယ္စာ အတူစားရင္း
ေျပာမိတဲ့ စကားေတြက အဲ့ဒီေလာက္ပါပဲ။
