ညတွေကသိပ်လှပါတယ်။
အဲ့ဒါဟာစောစော အိမ်မပြန်ချင်တဲ့
ကောင်လေးတစ်ယောက်
ကြောင့်လို့ဆိုရမယ်။
တစ်နေ့မှာတော့
"မနက်ဖြန် အင်တာဗျူးရှိလို့
ဒီည အစ်ကိုနဲ့အတူမထိုင်တော့ ဘူး" တဲ့။
လမ်းပေါ်က ကျောက်စရစ်ခဲ လေးတစ်ခုကို
ကန်ရင်းပြောလာတာ။
ထုံးစံအတိုင်း
ကျောပိုးအိတ်ဟာသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ။
"အလုပ်အသစ် ဆိုပါတော့ ညီ "
"အင်း ဟုတ်တယ် "
"ဒါဆိုလည်းဆိုင်ရှေ့အထိ လိုက်မပို့နဲ့။ အိမ်ကိုပဲတန်းပြန်လိုက်ပါ။
ပြင်ဆင်စရာတွေလည်းရှိနေမှာပေါ့"
"ရပါတယ် လိုက်တော့ပို့ပါ့မယ် "
"အင်း သဘောပဲ"
"အင်တာဗျူး ဖြေပြီးရင် ခဏလာလို့ရမလား"
"လာခဲ့လေ အစ်ကို နေ့လယ်စာ
ကောင်းကောင်းချက်ကျွေးပါ့မယ် "
"နေပါစေ အစ်ကိုက
ဆိုင်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့အားနာတယ်"
"အားမနာပါနဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့ဆို
အစ်ကိုနေ့တစ်ပိုင်းပဲဖွင့်တယ်"
"ဟင် အရင်က တစ်နေကုန်ဖွင့်ပါတယ် "
"ဟုတ်တယ် အခုကစပြီး နေ့တစ်ပိုင်းပဲ"
"ဘာလို့လဲ "
"ဒီလိုပါပဲ ဒီအတိုင်း အစ်ကိုမဖွင့်ချင်လို့ "
သူ့မျက်ဝန်းတွေဟာ
အရောင်ပြောင်းသွားတာ ဖျက်ကနဲ။
"ညီ့ အတွက်နဲ့တော့ တကူးတကြီး
ဆိုင်မပိတ်ပါနဲ့ ။ညီနောက်ရက်မှလာခဲ့ပါ့မယ် "
"အချိန်တွေအကြာကြီးနေမှတစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ နေ့လယ်စာစား
ခွင့်ရတာမို့ပါ။
ဖြစ်သလိုစားနေမိတာကြာပြီလေ"
ပြုံးလိုက်တာကြောင့်
သူ့မျက်လုံးထပ်ပြီး မှိတ်ကျသွားတယ်။
သဘောတကျကျ၊ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့။
****
နေ့လည် ၁၂ နာရီ
" အင်တာဗျူးအဆင်ပြေရဲ့လား "
"ဟုတ်"
ထမင်းစားခန်းမှာနေ့လယ်စာ အတူစားရင်း
ပြောမိတဲ့ စကားတွေက အဲ့ဒီလောက်ပါပဲ။
