ZERYA(BERDEL)

27.Bölüm

Medya : Zerya Arslanoğlu

Merhaba arkadaşlar bilgisayarımda oluşan bir kaç sıkıntıdan dolayı bölümü ancak şuan yükleyebildim iyi okumalar sizi çok seviyorum...

bölüm duyurularını ve alıntılarını Instagram üzerinden paylaşıyorum takip ederseniz çok sevinirim 💕🙏

Instagram : zeryaofficial

Bölüm sınırı 130 oy ve 200 yorumdur...

Öylece olduğum yere çökerek bakışlarımı yere eğmiştim. Hâlâ Arda'nın sesi geliyordu ama ben donmuş gibi hiçbir şey yapamıyordum.

Annem hayatı boyunca çok az hasta olurdu ona kolay kolay bir şey olmazdı. Peki şuan ne olmuştu transa girmiş gibi sadece göz yaşı döküyordum. Ta ki Boran'ın sesini duyana kadar...

"Zeryam ne oldu?"dedi korkuyla yanıma gelerek nefes alamadığımı hissediyordum

Cevap veremiyordum sadece ben susmuş gözyaşlarım konuşuyordu. Boran yüzümü avuçlarının içine alarak;

"Sevgilim ne oldu? ağrın falan mı var? Bir şey söyle!"dedi endişeyle

Sonunda bakışlarımı Boran'a çevirerek;

"Annem."dedim gözyaşlarım içinde ben onsuz yaşayamazdım

Boran telefonumdan Arda'nın sesinin duyunca telefonu alıp konuşmaya başladı. O kadar kötüydüm ki ne konuştuklarını bile duyamamıştım.

Boran telefonu kapatıp cebine koyup ardından beni belimden tutarak kaldırmıştı. Tüm gücüm çekilmiş gibi hissediyordum.

Boran;"Zeryam ben Arda ile konuştum annen bayılmış ama kötü bir şeyi yok. Üzme kendini"dedi

Derin bir nefes alarak; "Boran beni anneme götür!"dedim şuan sadece onun iyi olduğunu görmek istiyordum

"Tamam Sevgilim gideceğiz ama daha fazla ağlamak yok tamam mı?"dedi göz yaşlarımı silerek

Annemi görmeden bu gözyaşlarımın duracağını hiç sanmıyordum.

Beş dakikanın sonunda yola çıkmıştık. Sadece ağlayarak yola bakıyordum. Arda bana söylemişti annem iyi değil demişti. Allah kahretsin ki ben onu unutmuştum. Anneme bir şey olursa ben yaşayamazdım.

Allah'ım ne olur anneme bir şey olmasın bizi onsuz bırakma...

Elimin üzerinde el hissedince Boran'a doğru döndüm.

"Zeryam yapma böyle bak seninde stres yapmaman gerekiyor. Annen seni böyle görürse en çok sana kızar."dedi

Haklıydı ama elimden bir şey gelmiyordu. Annem'in iyi olduğunu kendi gözlerimle görmeyene kadar bana rahat bir nefes yoktu.

Sonunda hastaneye geldiğimizde hızla arabadan inerek hastaneye doğru ilerledim. Boran'da hemen arkamdan geliyordu. Danışmandan annemin olduğu katı öğrenerek hemen o tarafa yönelmiştik. Ruhum sıkışıyordu.

Sonunda üçüncü kata geldiğimizde babam ve Arda'yı gördüm. Öylece duvara yaslanmış karşıya bakıyorlardı. Hızla onlara doğru ilerlediğimde babam da beni görmüştü.

"Baba..."dedim gözümden bir damla yaş düşerek ardından sıkıca sarıldım.

"Zeryam."dedi babam ellerini belime koyarak tekrar ağlamaya başlamıştım.

Babamdan ayrılarak; "Baba annem o nasıl?"diye sordum alacağım cevaptan çok korkuyordum.

"Bilmiyorum kızım doktorlar oda'ya aldı bizde burada bekliyoruz."dedi babam'ın gözlerinde ilk defa korkuyu görebilmiştim.