Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔥💧
İnsanlar genellikle birbirlerinden nefret ederler çünkü birbirlerinden korkarlar, birbirlerinden korkarlar çünkü birbirlerini tanımazlar, birbirlerini tanımazlar çünkü iletişim kurmazlar, iletişim kurmazlar çünkü sınıflara ayrılmışlardır.
Martin Luther King
💧🔥
•••
"Saray askerleri gelmiş, ya bizi öğrendilerse? Yaşatmazlar. Hem diğerleri de yok ne yapacağız biz?" diyerek bana iyice yaklaştı. Açıkçası kötü düşünmek istemiyordum ama Anne haklıydı buraya bizim için gelmedilerse neden gelmiş olabilirler ki?
Ve bizimkiler derken kimden bahsetmişti?
Anne'nin bana iyice sokulmasıyla sıradan düştüm. Tüm herkesin bakışları beni bulduğunda ben bakışımı bir tek kişide tutuyordum, yere düştüğümde gözlerini bana dikmiş ve değişik bir şekilde bakan en öndeki komutanın yanında duran askere!
•••
Askerin bakışlarından rahatsız olmuştum, hemen ayağa kalkıp geri sırama oturduğumda hala bana baktığını gördüm. Dik dik ona baktığımda dudakları ukalaca kıvrıldı. Ellerim yumruk olmuştu.
"Öğrenciler üzerinde güçlerini kullanamazsın asker. Dışarıda bekle!"
Komutanın bağırmasıyla asker dışarı çıkmıştı, gücü kötü bir şey olduğu kesindi. Ne olduğunu da merak etmiştim doğrusu.
"Amaris ne yapacağız?"
"Sen böyle yapmaya devam edersen anlayacaklar. Rahat dur."
Benden biraz uzaklaşıp gözünü etrafta gezdirdi. Bende bakışlarımı komutan ve Bayan Dorothy arasında gezdirdim. Mühim olan konuya hemen giriş yapsalar çok iyi olurdu, keza yanımdaki kişi stresten ölüp diriliyordu.
"Çocuklar biliyorsunuz ki iç isyanlar baş gösterdi. Bunun sebebiyetiyle öğrencilerin yanında silah bulundurması gerektiğine karar verdik."
