Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Kapak tasarımını yapan infinite-pain'e burada ayrı teşekkür etmek istedim.
Depremin etkileri hala devam ediyor. Bu çok acı bir durum yani ben bu depremi yaşamadım ve psikolojim kötü oldu. Onlar orada yaşadı ve hissetti. Onları düşünemiyorum bile. Özellikle çocuklar, annelerini babalarını kaybediyorlar. Kimsesiz kalıyorlar ve aralarında bebekler de var.
En çokta mütahitlerin baştan sağma yaptıkları yüzünden yıkıldı binalar. En çok da bu koyuyor, azıcık maliyeti artsa da ev daha sağlam olsun ne olur yani?
Ölenlere Allah rahmet eylesin. Depremzedelere de Allah acil şifalar versin. AFAD ekibine de Allah yardım etsin diyorum ve bölüme geçebilirsiniz.
40. Bölüm : Evimsin
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Benim aklım fikrim sende, Senin gelişinde, Seni ne zaman göreceğim de, Seni nasıl göreceğim de, Beni görür görmez ne diyeceğinde
~Nazım Hikmet Ran
***
Her şeyi geride bırakmaktı niyetim, ölümsüz olduğum için bu en uygun seçenekti. Unutmasam bile içime gömmek.
Arkamdan bana sesleneni duymazdan geldim. Gözlerim tek bir kişiyi hedef almıştı. Hoş onunda gözü bendeydi. Hiç ayrılmamıştı ki.
Tam karşısında aramızda yaklaşık beş metre gibi bir mesafe kalacak şekilde durdum.
"Rövanş teklifi ediyorum, sözde Güney Krallığı prensesi aslında Hera ve Zeus'un kızı Zoe."
***
"Bu sefer yenilgiyi tatmayacağım."
Evet, tatmayacaksın. Ölümün getirdiği acıyı ve ruhunun sonsuz çığlıklarını tadacaksın.
İkimizde karşı karşıya gelmiştik. Onun üstünde sarı renginin hakim olduğu, fırfırlı bir elbise vardı. Saçlarını ise salık bırakmıştı. Üzüldüm, bir daha elbise giyemeyecekti.
Zoe'yle ikimizi alan ateşten bir kubbe oluşmuştu. Kubbenin dışında taraflar ikiye ayrılmıştı bile. Ortadaki ölüm sessizliğini bozacak ses birimizden gelecekti.
Gök gürledi ilk, ardından etrafımı saran yıldırımlar belirdi. Kaçmadım, üstüme gelmeye yakın toprağın altından çıkan lavlar aç bir canavar gibi yıldırımları yuttu.
