Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Uzun bir ara oldu ama güzel oldu. 4000 kelime yazdım. Kendimi tebrik ediyorum.
Kendimden bahsetmeyi pek sevmem ama içimden geldi;
Öncelikle bu kitabı yazma amacım tamamen kafa dağıtmak içindi. Kendimi daha tanımıyordum ve bunalımlar geçiriyordum. Her şeye negatif bakıyordum. Günler geçtikçe ben kendimi fark ettim, daha net görüşler sergileyebiliyorum.
Tereddütlerinden kurtulmam ise kitabın hatalarını fark etmemi sağladı. Bunları düzelteceğim ve II. Kitap bomba gibi olacak. Daha oturaklı ilerleyecek.
Bölümü okumadan evvel OY VERİN ve YORUM YAPIN.
İyi okumalar...
Fotoğraf: Kraliçe Amanda
42. Sezon Finali Bölümü: Benzedik
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
***
"Seni seviyorum deli kızım. Çok gitmek istiyorsan da seni ben götürürüm."
"Ligeroyla gideceğim hem teyzemden Asrın Kılıcını öğreneceğim."
"İyi, bende geliyorum."
"Gel." diyip ayrıldığımızda George'n sesi kulağıma geldi.
"Bunu nasıl yapabilirsin Amaris? Bu kadar gaddar davalanabileceğin aklımın ucundan bile geçmezdi."
***
"Teyze!"
"Ashley teyze!"
Koskoca Saray'da teyzemi arıyorduk ama yoktu. Bahçeden ayrılıp içeri girdim. Saray'ın için oldukça sessizdi ve ben bu sessizliği sevmemiştim.
Taht odasına geldiğimde herkesin burada olduğunu gördüm -teyzem de dahil-.
"Teyze neredesin sen? Her yerde seni aradım."
"Su altındaydım, beni aradığınızı Ella söyledi."
Perimi de özlemiştim, Saray'a geldiğimizde bizi karşılayan Ella idi. Teyzemin omzunda olan Ella uçarak omzuma konduğumda tebessüm ettim.
"Ee, ne söyleyeceksiniz?"
"Anlat, anlat bitmez ama ben acıktım." diye atılan George'la teyzem hariç herkes göz devirmişti.
