Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💧🔥💧
- Hep geçer diyorlar ya Orlic. Sence geçer mi ? - Geçer elbet efendim; Bazıları teğet geçer, bazısı deler geçer, bazısı deşer geçer, bazısı parçalar geçer. Ama mutlaka geçer efendim.
🔥💧🔥
•••
Benden ayrılıp bir kaç adım attı. Sonra da kahkaha attı gülüşüyle tiksindim. Bakışları korkunç bir hal alırken bana doğru yaklaştı tekrardan ve çenemi kavradı.
"Küçük Varisimiz ne kadar da akıllıymış böyle."
"Seni piç kurusu!"
"Cık.cık. Hiç yakışıyor mu bir kraliçeye böylesi laflar ama sende haklısın bir İblis'sin."
"Ne saçmalıyorsun bırak beni! Ne yaptın bana! Kimsin sen!"
Sadece güldü!
Etraf kararmaya başladı ilk siyah bir duman yükseldi sonra da gerçeğiyle onu gördüm.
•••
Karşımda duruyordu; kötü kahkahasıyla, görünüşüyle, hiçbir şey saklamaksınız. O'ydu, bana bunu yapan adam.
Bedenim titremeye başlamıştı. Soğuktan değil, korkudan değil, bilinmezlikten. Bundan sonra yaşanacaklardan değil.
Yalnızlığım titretti beni.
Yalnızdım; her şeyiyle yapayalnızdım ben. Kimse bana yardım edemezdi, kimse sesimi duyamazdı. Beni kurtarmaya kimse gelemezdi.
Doğduğum ilk gün gibi yalnızdım ben!
Bana el uzatacak kişiler yoktu bir tek ben vardım. Karşılık veremeyen ben, bedenimi kilitleyen adama karşı savunmasızdım. Çığlık dahi atamıyordum. Zihnimde bir yerde perde aralanmıştı. Işık sızıyordu, kalbim hissetmişti. Aklım hâlâ bulanıktı.
Karanlık aura geri çekildi sisler azaldı. Koskoca ormanda bir O ve ben vardık sanki.
Bana doğru yavaşça yaklaştı, yüzündeki sırıtmayla beraber. Tam önümde durdu, gözlerim ondan tiksinir gibi baktı, nefret eder gibi baktı.
