Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Nasılsınız kitap kurtlarım? Bölümleri elimden geldiğince hızlı yazmaya çalışıyorum ama ancak bu kadar oluyor. Sizde beni maruz görün. Sınav senemdeyim.
Başlamadan evvel 🌟 'a basın. Birde yorum yaparsanız çok sevinirim 🥰
İyi okumalar dilerim 👻
5. Bölüm : Kadim Ejderhalar II
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
"Senin görevin ejderhaları kubbede tutmaktı."
George Amaris'in kendisine bir şey yapacağını anlayıp arkasına bakmadan korkutucu ejderhaların arkasına doğru koştu. Bir yandan da avaz avaz bağırıyordu.
Ejderhalardan birinin arkasına geçip soluklandı. Yumurta sahibini hemen bulsalar iyiydi. Yoksa olan kendisine olacaktı.
***
Yazardan Devam...
Kalbi her adımda git gide sıkışıyordu. Buranın havası benliğine iyi gelmemişti. Nasıl gelsindi zaten! Bu kadar ağır kokularla hiç karşılaşmamıştı ki. Gözleri bile gördüğü şeyleri reddediyordu. Aklına bir sorunun takılıp kalmasına neden olmuştu bu durum.
Sahi kendi halkı da böyle bir vaziyette miydi?
Aç, susuz, hırsızlığın olduğu, çocukların kir pas içinde olması, temizlenmeyen sokaklara yığılan çöpler...
Midesi ağzına gelse de kendini tutuyordu. Şımarık gibi gözükmek istemiyordu. Başını gökyüzüne çevirip bir an nefes almak istedi. Gözleri gri bulutların arasından geçen uçan kuşa takıldı. Gözlerini kıstı. Kuşa benzemiyordu.
Ardından bedeni savruldu. Yoldan geçip giden at arabası koluna sertçe çarpıp gitmişti. Yüzünü buruşturup koluna dokundu. Gözleri dolmuştu. Canı acıyordu.
"Hector." Acıyla karışan sesi ise Hector'a ulaşmamıştı. Çünkü burada yoktu. Issız gecede ondan fazlasıyla geri kaldığını yeni fark etmişti. Ağrıyan koluyla ayağa kalktı. Üstünün kir olmasından çok kaybolmaktan korkuyordu.
Burası tekin değildi. Başına şimdiki gibi başka bir olay daha gelebilirdi. Biraz yürüsem belki yetişirim, umuduyla yürümeye başladı. Her adımından daha da sızlayan kolu buna müsade etmiyordu.
Gözleriyle etrafa bir bakış attı. Işıklar sönmüştü. Göz gözü görmeyen karanlık onu bekliyordu. Tereddüt etti. Onu bu karanlıkta bulamazdı. Geri dönüp az önce düştüğü yerin yakınındaki ağacın dibine oturdu.
