Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
Bölüme başlamadan evvel oy verin bakayım. Satır arası yorumlarınızı da unutmayın...
Şarkı : Fight Song // Rachel Platten
7. Bölüm : Kabulleniş
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔥💧
Hiçbir şeyden asla vazgeçme çünkü vazgeçenler yalnızca kaybedenlerdir. Abraham Lincoln
🔥💧
•••
O ağladı tüm Priroda ağladı. Bulutlar gök yüzünde birleşti ve tüm hiddetiyle yağmaya başladı. Priroda ilk defa böyle bir yağmura şahit oluyordu. Tüm gezegen bu karanlık gecenin iyi şeyler getirmeyeceğini anlamıştı bile. Krallar bile korkuyordu, muhafızların yaşamasından tahtı ellerinden alamalarından korkuyorlardı. Odada bulunanlar bu yağmurun sebebini çok iyi biliyordu. Akıp giden her yaş için bir sürü damla iniyordu ve gece yerin gündüze bıraksa bile gecenin izlerini taşıyacaktı.
•••
İki haftayı daha devirmiştik, akademiye geleli bir ay oluyordu. O olaydan sonra Anne ve George'la da arama mesafe koymuştum. Bu iki hafta içinde de Dean'la Hector'u görmemiştim. Bir ara yemekhanede görünmüşlerdi, onda da bir kaç dakika durmuşlardı. Neyi arıyorlardı bilmiyordum ama bu denli önemli şeyi keşke bizle de paylaşsalar.
Derslikten çıkıp öğlen yemeği için yemekhaneye ilerlerken arkamdan gelenlere ters bir bakış atmakla yetindim sadece. Ben uzak durun dedikçe dibimde bitiyorlardı.
Yemekhaneye ulaşınca yemeğimi alıp en köşeye oturdum ve yemeğimi yemeye başladım ama son iki haftada olduğu gibi yine yanıma oturmuşlardı. Ses etmeden yemeğimi yemeye devam ettim, amacım hızlıca yiyerek buradan uzaklaşmaktı. Kalabalıkta ne kadar az bulunsam o kadar iyiydi.
Kendimce önlemler alma kararı almıştım. Güçlerimi kontrol edene değil birilerinin hayatını tehlikeye atmak istemiyordum.
Bunların başında öfke sorunumu çözme vardı ama ben bunu beceremeyince bu seferde kalabalık yerlerden uzak durmaya çalışıyordum. Son olanlar bende derin bir etki bıraktığını fark ediyordum ama buna mecburdum.
Yemeğimin son lokmasını da yedikten sonra ayağa kalktım ve onları atlatarak bahçeye çıktım. Ormanın kokusu içime dolunca biraz rahatlama hissettim. Hızlı ve seri adımlarla her gün gittiğim gölün yanına ilerledim.
