Kim olduğunu bilmeyen bir kız Amaris.
Yetimhanede büyümüş dış dünya hakkında tek bildiği şey kitaplar ve hayal gücünü alabildiği şeyler ...
Peki bunlar yalansa ;
Yaşadığı gezegen Priroda da dönen oyunlar herkesten saklanan gerçekler herkesin kendi...
İkinci kitabın ilk bölümüyle herkese merhabalar. Bu kitap daha aksiyon dolu ilerleyecek. Siz de yanımda olur destek verirseniz çok ama çok sevinirim.
Bu arada şu anki favori şarkımı koydum. Bir dinleyin. Hem de bölümün ismini taşıyor.
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin, lütfen.
Başlıyoruz kitaba, Bismillah.
Tuna Kiremitçi & Tuvana Türkay - Diğer Yarım
1. Bölüm : Diğer Yarım
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sanırım güç, sorumlulukla eş değer bir kavramdı. Hayır, sanırım değil, kesinlikle öyleydi. Gücün beraberinde getirdiği sorumluluklar ise bizi yorardı. Bazen ise bunu kabullenmek istemezdik ama öderdik. Mutlaka öderdik.
"Gitmeliyiz. Geri dönmeli ve onlara karşılarına kimi aldıklarını göstermeliyiz." dedim sinirle. Çünkü üç saattir buradaki en önemli asilzadeleri ikna etmeye çalışıyordum.
Annem ise hiç sesini çıkarmadan beni dinliyordu. Ne benim yanımda ne de karşı taraftaydı. Nötr davranıyordu. Olması gerektiği gibi yani.
"Bir savaş çıkacak ve çocukları oraya mı götürmeliyiz. Daha fazla kayıp için mi!"
Sinir krizi geçirecektim. Aynı şeyi dolaylı yoldan soruyorlar bende bıkmadan aynı cevabı veriyordum. Haklı olarak da sinirlenirdim.
"Su halkının olduğu topraklar okyanusla çizildi. Üç tarafımız okyanusla çevrili. İçeride yer alan Güney Krallığını temizlemek için de en yetenekli savaşçılar gerekli. Bize ait olan kısmı temizledikten sonra evleri yapar ve halkı ait oldukları yere geri getiririz."
Beni destekleyen tarafın baskınlığı artınca annem elini masaya vurdu. Benimki dahil tüm gözler anneme dönmüştü.
"Amaris, Su Muhafızı. Madem savaşçılar gerekli, talimatını yerine getirin." Annemin itiraz istemeyen sesiyle herkes başını eğmişti.
Bu kadar mıydı yani?
Salondan bir bir çıkan kişilerden sonra annemle baş başa kalmıştık. Kaşlarımı çattım. George neredeydi?
"Amaris?"
George'un nerede olduğunu sorgulamayı bırakıp anneme döndüm. Hâlâ soğuk bakışlarımı koruyordum.
"Efendim?"
"Konuşabilir miyiz?" Gözlerindeki özlem pırıltılarıyla içimden 'evet' diye bağırdım.
