Chapter-23(Zg)

1K 28 0
                                    

"မ.."

". .."

"မလို႔"

". .."

"အဟမ္း မ "

"အမ္ ဘယ္သူ႕ကိုေခၚေနတာလဲ"

"မကိုေခၚေနတာေလမကလည္း"

"မဆိုတာအမကိုေျပာတာလား"

"အမမဟုတ္လို႔ဘယ္သူရွိရအုံးမွာလည္း "

"ျငႇိုးမာန္ရယ္ေခၚေနက်အမလို႔ပဲေခၚစမ္းပါ"

"မရဘူး အခုကအရင္အေျခအေနလိုမွမဟုတ္တာ မနဲ႕ေမာင္က ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၿပီေလ မၾကာခင္မွာပဲဘဝလက္တြဲေဖာ္ေတြျဖစ္ေတာ့မွာ အာ့ေၾကာင့္ မလို႔ပဲေခၚခ်င္တယ္ မကလည္းျငႇိုးမာန္လို႔မေခၚနဲ႕ေတာ့ "

"ဒါဆိုဘယ္လိုေခၚရမလဲ"

"ေမာင္..ေမာင္လို႔ေခၚ"

"ဘုရား အဲ့ဒါခတ္ထန္ကိုအရိုင္းေခၚတာႀကီးေလ အရိုင္းကႀကိဳက္ပါ့မလား သူတို႔ကသူတို႔သီးသန့္ေခၚတဲ့ဟာေတြကိုလိုက္ေခၚတာႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔"

"အာ မကလည္းေမာင္ဆိုတာအခုေခတ္မွာအတြဲေတြၾကားသုံးေနက်နာမ္စားပဲ ဘာမွကိစၥမရွိဘူး ေနာ္ ေခၚပါေနာ္မ"

"ဟင္းးးငါ့ႏွယ္မသိရင္ငယ္မူျပန္ေနရသလိုပဲ"

"မကလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဖြားႀကီးျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလား ငယ္မူျပန္တယ္ဆိုတာအသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္မွေျပာရမွာ"

"မင္းကိုဘယ္သူေျပာလဲ"

"ေမာင္လို႔ပဲေခၚပါဆိုဗ်ာ ငိုလိုက္မွာေနာ္"

"ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ ေမာင္ဆိုေတာ့လည္းေမာင္ေပါ့ "

"ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာ"

"မ်ားေနၿပီေနာ္"

"လုပ္ပါ"

"အင္း ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္"

"ေမာင္ကလည္းမကိုဒီ့ထက္ပိုခ်စ္တယ္ မြ ဟီးး"

သူတို႔အခုၿခံထဲကခုံေလးေပၚမွာထိုင္ေနၾကတာ..ထိပ္ထားကျငႇိုးမာန္ပုခုံးေပၚေခါင္းတင္ကာမွီထားရင္းျငႇိုးမာန္ကလည္းသူမကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ထားလို႔ေနတယ္။

"ေမာင္..ဟိုတစ္ေယာက္ေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္တဲ့"

"ဘယ္သူလဲမ"

{မောင့်အရိုင်းပင်}[Completed]Where stories live. Discover now