Forced Marriage

Chapter 1

" I shall announce you, husband and wife."

Kung sa maraming babae, pangarap nila maikasal, ang makasuot ng engradeng wedding gown. Ang umiyak habang may ngiti na naglalakad patungo sa altar. Ang maging sentro ng pansin sa loob ng simbahan.

Pero hindi sa tulad kong pinagkasundo, sa taong hindi ko kilala...at nung makilala ko siya, grabe sis. Pwede pasapak kahit isa?

***

(Kabanata 1)

Wedding

" Smile, Isabelle. " natauhan lang ako sa pagiging tulala nang kinausap ako ni Ama na nakaupo sa tabi ko, sout ang formal suit. Si Ama ay may katabaan at dahil na rin sa kakainom ng beer at wine at laging bisita sa mga mahahalagang okasyon ng ilang business partners o mga invitation ng kilalang tao.

Tumango ako at pilit nalang ngumiti at tumango sa mga taong bumabati samin. Minsan ay napapapikit ako sa silaw ng mga camera na kumukuha samin ng litrato. Napalingon ako sa paligid, we're inside of the a fine dining restaurant on the top floor of Estrada's Hotel and Resorts.

From the glass windows, marble flooring, limestone walls and the classy chandelier, halos lahat ng sulok sa lugar nato sumisigaw ng kayamanan. The of plinking glasses, the sound of sandals in contact with the floor, and the unison of people's different conversation filled the room.  Hindi naman ganon karami ang tao, sa katunayan ay marami pa ang mga staff na naririto, that was done specially for this moment.

Kung meron man, yon ang di pagkakomportable sa stilettos kong sout at masikip na body con dress, even my earing feels so heavy even if they're really not. Maybe it's just me and the pressure building up inside me as a family of four, wearing formal clothing entered the scene.

The Hernandez Family.

Agad napatayo si Ama at binati ang padre de pamilya nila.

" Amigo! " masiglang bati ni Ama nang tumayo at nakipagkamay kay Don Alfredo. Isang lalakeng nasa edad sitenta anos na. Pinaghalong uban at itim ang buhok, itim ang mata, kahit sa edad nito, maayos pa rin ang pangangatawan pero halata na rin ang pagkakakulubot ng balat.

Kasama nito ang asawa niya at dalawang anak. Si Dona Victorina Hernandez, nasa kwarenta na pero halata pa rin ang kagandahan, rich asian mom so to say. Even at her age, she still manages to be stunning. Payat siya at mababa ang buhok, she's wearing a body con dress na hanggang paa at may slit sa gilid, revealing her fair white skin. She's an asian, I think.

She also has a furry blazer, and she's holding a Louis Vuitton purse as she walks in with confidence and elegance.

Makikita rin ang dalawa niyang anak sa likod. The older brother Arthur Hernandez and the younger, Robert Hernandez.

The other one looks friendly and smiley, opposite to his brother, he has a stoic look on his face and I could tell that he clearly isn't interested in going here in the least. Sa totoo lang, hindi ko alam sino ba dito ang....Arthur.

The staff lined up and greeted them, ang konteng tao ay napapatigil rin at napapalingon. Flashes of camera are focused on them as they walk proud.

" Amigo! " masiglang bati ni Don Alfred at nagyakapan sila at tinapik ang likod ng isa't isa na may ngiti bago kumalas.

" Dona Victorina. " ngiti ni Ama kay Dona Victorina. " You look stunning as always." wika niya.

Ngumiti ang Dona at marahang natawa. " Binobola mo na naman ako Don Felicio. And oh, is this Isabella? " wika nito at nilingon ako.

Nilingon ako ni Dad at pinakita sa kanila.
" Yes, this is my daugher, Isabella. " wika niya. Ngumiti ako sa kanila.

" I am glad that you all have made it well in here, Mr and Mrs. Hernandez. " pilit akong ngumiti.