Teardrops Of Justice (Under PIP Collab) ✔️

01

⚠️KARAHASAN

I'm a writer. An artist who can distinguish the meaning behind every color.

Ang pula ay dugo, ang asul ay kapayapaan.

Ngunit ang sabi nila, hindi lang dugo ang kahulugan ng pula. Maari maging sagisag din ito ng pagmamahal ngunit paano ako naniniwala kung minsan ko na nasaksihan kung paano ang kulay pulang likido sumira sa mura kong isipan.

   It was Christmas when the biggest tragedy happened.

Lahat ay naka-suot ng pula habang masayang tumatawa ang pamilya. Hinawakan ni Mama ang aking kamay habang binabati ang bawat isa.

Pula - ito ay simbolo ng kasiyahan.

Sa mga oras na ito ay wala na akong mahihiling pa sapagkat ipanagkaloob na niya sa akin ang isang perpektong pamilya.

Ngunit hindi ko inaakala na tulad ni Cinderella ay may oras lamang ang itinakda sa aking kasiyahan. Mamumulat sa reyalidad.

"Ate, laro tayo!" pagyayaya sa akin ng bunso kong kapatid.

I was 7 years old when the tragedy happened. Paano ko nakakalimutan ang pangyayari nag wasak sa akin? Kahit ang pinaka maliit na detalye ay alam ko at tandang-tanda ko.

Tumango ako at sinamahan siya na maglaro. Nasa may pinto kami. Ang bawat miyembro ng pamilya ay nasa kusina. Dahil nasa ground floor kami at walang tao.

"Ano'ng laro ang gusto mo?" tanong ko sa kanya.

Inayos ko ang kanyang buhok habang masayang ngumingiti sa kanya. Kung maari lamang sana humiling, sana hindi na matapos ang aking kasiyahan.

"Saluhan ng bola," she said.

Agad kong kinuha ang bola at dahan-dahang binato sa kanya. Kinuha niya naman ito ngunit nasobrahan ng lakas. Napunta ang bolo sa may library na malayo sa aming pinaglalaruan. Dahil sa musmos na gulang ay agad ko tinahak ang daan papunta sa library para kunin ang bola. Naiwan ang kapatid ko.

Babalikan ko na sana siya nang may isang lalaking naka-bonet ang walang awa siyang pinagsasaksak. Umiyak akong malakas at dali-dali niya ako kinaladkad patungo sa madugong katawan ng aking kapatid. Pinahid niya sa akin ang mga pulang likido at sapilitang pinahawak sa akin ang murder weapon. Nabalutan ng pulang likido ang aking kamay at ang maliit kong kawatan.

Umiyak ako hanggang sa hindi ko makayanan ang sakit at ang trauma. Nagising na lang ako na wala ako na pamilya.

I found out that my sister was died and I'm the allegedly killer.

I'm the survivor but I'm the primary suspect.

After the crime, my family disowned me. Inalis nila ang pangalan ko sa family registration office. Sumabak ako sa Juvenile Court nang mag-isa. The prosecutor was pressured by the crowd, they made me killer even there's no solid evidence. Pinilit nila ako umamin sa kasalanan hindi ko ginawa.

My crimal lawyer was victim of assault because he represent a evil child. He quit his job.

The prosecutor office, threatened me. Gusto nila patunayan na guilty ako para sa medalyang nag-aabang sa kanila.

I begged so hard but no one listened. The last thing I knew, I was admitted in the hospital for being psychopath.

I was 13 years old when I admitted in Hospital for having psychopath. Deep inside I know to myself that I can feel pain, hatred and warmth but they made them believe that I'm a psychopath.

'A killer of her own sister and it turn out a crazy psychopath'

That's the headline of every news.

I thought the pain was over after the juvenile court but I was wrong... The tragedy is just starting. It is just a glimpse of tragedy.

"Hindi ka na ba nag-aaral, Ne?" someone asked me.

Nang tiningnan ko siya ay naka-suot siya ng hospital gown. She looks like a patient who have cancer.

Since I don't have a family to take care of me, naging tahanan ko ang Mental Institute ng eleven years. Until I decided to pursue my education despite of judgements via modular.

I grew without friends so I thought it's okay to be alone but sometimes I'm still craving for someone who won't judge me for being the allegedly villain of my own story.

"Bakit hindi ka pa umaalis dito? Baliw ka pa ba?" I asked her without any emotion.

She smirked. "Ako? O ikaw? Although, I have cancer they don't want me to have my full recovery outside this institution. Hindi mo ba naisipan na tumakas?" she asked.

Tiningala ko ang kalangitan. Napabuntong-hininga ako habang iniisip kung may payapang buhay pa ba na naghihintay sa akin sa labas?

"Kung tatakas ako may maniniwala ba sa katotohanan? Bulag ang mga tao sa katotohanan lalo pa at wala sila ibang hinahangad kundi ang kanilang sariling kapakanan."

I gritted my teeth in irritation. I hope I can find someone who can believe that I'm innocent.

I left her. I close my eyes to forget her situation. She's not crazy. She has cancer but people want to believe that she's mentally unstable. She need to get her medicine before her body gave-up.

I'm walking in the hallway when I saw Jossiah Law Wolkzbin. My childhood friend who flew in Europe after the accident.

He matured. Ang kulay abo niyang mata ay kapansin-pansin. His European looks can make you fall for him. Pino ang kanyang galaw habang magkasalubong ang kilay na naglalakad sa hallway.

I knew that its him. I saw his image once at the magazine. He is the bastard child of the Wolkzbin Empire.

"Shien?" gulat niyang tanong nang magtama ang aming mata.

I bit my lips in enthusiasm. Finally, after a long run of my journey someone will hold my hand.

Halos takbuhin na niya ang pagitan namin at mahigpit niya akong niyakap.

"F*ck, what happened? What they've done to you?!" kahit bakas ang galit sa kanyang abong mata ay nangingibabaw pa rin ang kalungkutan at pagkasabik dito.

I cried in his arms. Sa pagkakataong ito ay hinayaan ko ang aking luha na dumaloy.

I'm a brave person but today I let my guard down. Tao din ako at matagal ng wasak.

I suffered a lot and still suffering.

"They took your innocence. I'm sorry I was not there to protect you. Pangako, hindi na ako muling aalis. We will clean your name," he said full of assurance.

At yun ang pinanghawakan ko hanggang sa ngayon.

After a years of agony, I'm ready to tell my story of hope and forgiveness.