Teardrops Of Justice (Under PIP Collab) ✔️

03

"Do you feel better?" he gently asked.

After my mental breakdown he never left me. Kahit ilang oras na ako nakatulala sa gitna ng mainit na playground ay wala ako sa kanya narinig na reklamo. Wala na bata ang naglalaro o kahit mga kabataan na naglalakad-lakad dahil sa tindi ng init.

"Why did you help me? What do you want from me?" I brutally asked.

I doubt his kindness. Meron pa ba talagang tao handa ka tulungan kahit hindi kayo magkakilala? Yes, I doubt every kindness of this world. Parang lahat gagamitin ka lang nito at sa huli ay sisirain ka nito. You can't blame me because I once witnessed the cruelty. Hindi mo ako masisisi kung hindi na ako naniniwala sa kabutihan dahil kahit ang pamilya ko ay iniwan ako noong mga panahon na kailangan ko ng masasandalan.

"I don't need anything. Maybe the pain was too deep that you questioned the kindness. The world is still warn you just need to find the right person who will join your journey until the end," he whispered as the wind blow.

"Kung magtitiwala ba ulit ako may kasiguraduhan ba ng paghilom?" I asked, sarcastically.

The world already ruined me that I can't no longer see myself healing the bruises from the past.

"Dapat magtiwala ka muna sa sarili mo, para kapag naging malupit ang mundo, hindi ka gaano mawawasak at masasaktan." I can see his soft side.

Ang mapupungay niyang mata ay parang ginigiba ang pagitan na bibuo ko para protektahan ang aking sarili.

"I'm not ready to open myself and tell how deep the wounds."

That's why I found my another home in writing. I can craft my agony to satisfying novel and no one will judge me whether I'm villain or a protagonist.

Kung nagtitiwala ba ako muli sa mundo, handa ba ito makinig ng aking madilim na kwento? Na sa likod ang maningning na letra ay naka-kubli ang isang mapait na kwento kung paano ako nawasak ng mundo? Handa ba ito, makinig kung paano ako lumaban sa gitna ng trahedya?

He smiled softly. "Wala naman nagsabi na madalian ang paghilom. Heal because you want to move on and be a better version of yourself. When they say, time heal every wounded soul, that's not true. I believe, that only yourself can dictate of your own healing. Ikaw lang ang magdidikta kung kakalimutan mo na ba ang mapait mong nakaraan o patuloy ka dito mananahan," he said like a pro-friend.

I laughed sarcastically. "Kung makasalita ka parang matagal na tayo magkakilala."

Balak ko na sana umalis nang makita ko ang isang ice cream vendor. Parang nanuyo ang aking lalamunan. I'm craving for my childhood. Nawala ito at ngayon nais ko ito muling maranasan.

I immediately run to the ice cream vendor. Pero ang matamis kong ngiti ay agad din napalitan ng lungkot. Ngayon ko lang naalala na wala pala ako pera!

"Two ice cream. Sa inyo na po ang sukli," he carefully said to the vendor.

Agad naman ito binigyan ng vendor. Babalik na sana ako sa condo ni Jossiah ng inabutan niya ako ng isang ice cream.

"Despite how beautiful your smile is, you can't hide the agony behind it." he uttered.

Maybe he's right but I'm still on the process of accepting those tragedies.

Inalalayan niya akong umupo sa may bench. Sabik na sabik ko tinikman ito. It's been a while since I tasted this. Limot ko na ang lasa pero tanda ko pa kung gaano kasaya ako noon.

"If you can't erase the painful past make a new memories with the beautiful scene. Para sa tuwing naaalala mo kung gaano kasakit ng buhay ay hindi mo lang maaalala ang sakit kundi mararamdaman mo din na minsan naging masaya ka." he added.

Pinagmasdan ko siya ng mataman. How can he saw the bruises when Jossiah never comforted me with his words.

Jossiah gave me assurance but Percival never failed to amuse me with his words of healing.

We continue eating until the rain drops. Bumuhos ang malakas na ulan.

"Similong muna tayo baka magkasakit ka!" halata ang panicked sa boses nito.

"I want to feel the rain," I whispered.

I stayed in the middle of field. I open my arms to embrace the teardrops of rain. Hindi ko aakalain na darating ang araw na makikita ko ang ganda nito. Ito ang unang pagkakataon na naligo ako ng ulan.

"We can heal from traumatic experience but we can't erase the bad memories from our past but we can create a beautiful one," ani niya.

Kinuha niya ang aking kamay at sabay namin tinahak ang daan na walang kasiguraduhan. Hind ko alam kung bakit hindi ako umangal o dahil alam ko noong una pa lang na mapagkakatiwalaan siya.

Sabay kaming tumakbo papunta sa isang mataas na abadonadong gusali. Kahit hinihingal na ako o napapagod ay nagpatuloy lang kami sa pagtakbo at pag-akyat ng hagdan hanggang sa makapunta kami ng roof top.

I saw the busy streets of Manila.

"Hindi hihinto ang mundo kapag nasasaktan ka, hindi ito makikiramay kapag nadurog ka. Pero laging may isang tao na sasamahan kang madurog sa gitna ng kawalan," mahinahon niyang sabi.

"How ironic," I laughed.

Magaan niya ako tinitigan. "Can I now your name?" he asked.

"Shein," the allegedly killer of her own sister but trying her best to tell to the world her innocence.

"All my life I spent myself studying law. Akala ko gusto kong maging abogado but seeing the girl I love, I realized that I want to be a Doctor to save her from deep agony. I want her to know that she's not alone. That she have me all through out of her journey." bakas ang pagmamahal sa kanyang mga mata.

"She's lucky to have you," I said. Sumandal ako sa railing ng roof top. Muli dito tanaw na tanaw ko kung gaano kadelikado ng mundo.

"No, I'm more lucky to have her," he replied.

I just chuckled. Ang mga butil ng ulan ay iniipon niya sa kanyang kamay at winiwisik sa akin.

Kahit gaano ang pag-ilag ko ay hindi ko pa rin magawa. I keep laughing.

Nang mapagod siya ay naupo kami sa malamig na sahig.

He faced me using his soft eyes. "I want your bare eyes to see how beautiful the world is."