15

5.4K 123 2
                                    

"Someone wants to pursue the case," Josiah said, worryingly.

Nasa isang café kami malapit sa University. I'm applying for Political Science in their University and I talked to him.

Masyado masakit anf nagyari sa aming dalawa pero sa lahat ng tao, alam ko siya ang kailangan ko ngayon. I need his connection, his law profile and his ability. He is now 3rd year Political Science.

He sipped his coffee again. "Your father wants you to pay for what you did to your sister. He filled a case. I will talk to that ashole to settle some things." ang kanyang abong mga mata ay puno ng galit para sa ama ko.

"I'm healing, Josiah. Mabagal pero sigurado. I'm doing fine with my life. Unti-unti ko na nababawi ang buhay na ninakaw sa akin. I'm slowly rebuilding my life again. Bakit kailangan ngayon pa? Bakit kailangan wasakin ulit ako? Do I don't deserve to be happy?" nahihirapan kong tanong.

Natataranta si Josiah lumapit sa akin at tinutulungan ako sa pagpunas sa aking luha. He hugged me and I rested my head in his shoulder.

"You deserve to be happy. To be healed. Alam mo ilang beses ko na sinira ang pangako ko pero sa pagkamataong ito pinapangako ko sa'yo pagbabayarin nila lahat ng ito." Josiah assured me.

"I want to talk to him. To explain my side and to asked for forgiveness."

He sighed heavily. "Wala ka dapat ihingi ng tawad. If there's one person who owes your apology that is your self."

I nodded.

Natatakot ako sa pwede mangyari. I know how that case are capable to ruined me.

Ilang minuto din sana ang itatagal namin ng may lumapit sa table namin na isang pamilyar na mukha. My heart is pounding so much and trembling in fear.

"Papa..." puno ng pagmamahal kong tawag sa kanya.

He just smirked and went to our table. Agad naman naging defensive ang aura ni Josiah.

"I don't have a daughter who is a killer." he drank his coffee while attentively looking at me. "You have no right to be happy while my daughter is dead. You killed your own sister!" nalakasan niya ang kanyang boses kaya ang ibang costumer ay nakatingin na sa amin. Nahihiya akong yumuko.

"Lower your voice, old man." payo ni Josiah.

He just smirked. "She's not my daughter and she will never be. Ewan ko nga sa asawa ko kung bakit pa 'yan inampon. Kung hindi sana niya minahal ang babaeng yan, edi sana buhay pa ang anak ko!" his voice is in pain.

Ang mga mata ni Papa ay nasasaktan at parang nakiki-usap kung gaano na siya katagal nasasaktan.

"Don't lie old man. Shein is your daughter you ashole! Sana nga hindi mo na lang siya anak para mas madali sa kanya tanggapin ang lahat ng ito pero putang ina, anak mo din siya! Nawalan ka nga ng isang anak pero parang pinatay mo na din ang isa mo pang anak! She is innocent at dapat kayo ang unang nakakakita nun!" Josiah burst out in anger.

He laughed. Tumawa siya na parang nang iinsulto. "She is not my daughter." he said in finality.

Akala ko wala na mas sasakit ang nangyari sa akin pero meron pa pala. I am Shein with no name, an orphan because my parents refused to accept me.

I am a allegedly killer of my own sister. At the age of 7, I faced the cruelty of Juvenile court. I was admitted in Mental Hospital and celebrated my 18th birthday in the street yet, I'm still here - fighting for teardrops of Justice.

"You bunch of assholes!" galit na sigaw ni Josiah. Agad naman umalis si Papa.

"Josiah, natatakot ako." I calmed myself but I failed.

He went to me and hugged me tightly. "Hindi naman kita papabayaan hanggang sa matapos ang laban mo." he assured.

Wala ako sa sarili naglakad pabalik ng campus. Para kunin ang result ng CET ko. I was trembling and praying for God to accepted my form in University of the Philippines.

"Manalo o matalo, tuloy lang ang laban," Josiah encouraged me.

Tumango ako at lakas loob na tingnan ang resulta. My tears started to fall when I got rejected. Alam ko na hinanda ko na ang sarili ko para dito pero bakit ang sakit - sakit parin?

"At least no regret at the end of the day. Hindi lahat ng tao ay may lakas ng loob para sumubok at doon pa lang ay panalo ka na."

He comforted me.

I failed my CET, and we are too tired finding the testimony, and the evidence to prove my innocence.

Hindi ko namamalayan ay mas isang kamay na pala ang humila sa akin papunta sa mas tahimik na lugar ng University.

"You're with your ex." he coldly stated.

Ang kanyang mga mata ay puno-puno ng sakit at selos.

Sa lahat na kabutihan ginawa sa akin ni Percival hindi ko parin masabi sa kanya ang nangyari sa buhay ko.

"We just talked."

He tried to control his anger but he failed. His jaw in moving desperately. "You hugged each other in the café while you were crying. Nagsisisi ka na ba na ako ang pinili mo?" nasasaktan niyang tanong. Ang mapupungay niyang mga mata ay nakiki-usap at nakiki-awa.

Unti-unti siya lumuhod sa akin harapan. Not minding the people passing by.

"Mas deserving naman ako dun. Ako, hindi kita sasaktan. Mas mabuti pa ako na lang masaktan 'wag ka lang."

At yun ang kinakatakot ko. Ang masira siya dahil sa akin. He have a bright future while I'm still wounded of my past.

"Mahal kita," buong pagsusumamo niyang sabi.

"You are my pen, Percival. Ibig sabihin ikaw ang bumubuo sa buhay ko. Mahalaga ka sa akin."

Tingnan ko si Josiah mula sa malayo at nakita ko ang pagdampi ng halik niya kay Unnicayds.

"I want assurance, Shein. Kasi ako sa'yong-sa'yo lang ako. In between you and my career or anything and anyone, I won't hesitate to choose you. Ikaw na ang buhay ko, Shein."

Hinawakan niya ang aking mukha habang buong pag-iingat niya ako hinalikan sa aking noo.  "I love you, too more than my words."

Because Percival is the only man who can make me feel I am more than enough.

Teardrops Of Justice (Under PIP Collab) ✔️Where stories live. Discover now