Teardrops Of Justice (Under PIP Collab) ✔️

05

TRIGGER WARNING: ( DEPRESSION / SELF HARMED / SUICIDE)

This is one of my favorite line to my beloved k-drama "It's okay to be not okay". I want to justify this line through Jossiah and Shein. I know you already love Jossiah, but there are people who meant to give us a lesson and not a genuinely love. Give Percival a chance to prove that he's worth it to be the main character of this painful agony - written in Shein's POV.

***

Hindi ko alam kung hanggang anong oras ako naghintay, kung hanggang kailan ako nananitili sa lamig ng kalsada at kung ilan beses ako bumulong sa malupit na kalangitan na tama na - let this pain stop.

"Laban lang hanggang may buhay," yan ang katagang laging sinasabi sa amin ni Lola.

Paano ako lalaban kung matagal na nawalan ng saysay ang buhay ko? Paano ako lalaban kung sukong-suko na ako, ubos na ubos na ako, pagod na pagod na ako. Nag-iisa lang ako nakikipaglaban sa trahedya, hindi naman siguro masama kung magpahinga muna ako, kung sumuko na.

Lola, ang tagal ko na naging isang mandirigma, bakit mo hindi mo sa akin sinabi na masyado malupit ang mundo? Mapapatawad mo ba ako kung susuko na ako?

Hindi ko alam kung saan ako tinatahak ng lalim ng sugat, masyado madilim, malamig at nakakatakot. All my life, i spent my life living in dark, but this darkness and agony was new. It comforting to the point that I already addicted to this kind of pain.

Sinubukan ko naman lumaban ngunit sadyang na pagod na ako. Na pagod umasa na may darating at ililigtas ako muna sa kadiliman, may darating at hindi ko iiwan, umasa ako sa kanya.

Habang tinatahak ang daan patungo sa kawalan, ay bumalik ang mga mapapait at masasakit na alaala ng nakaraan - how those moments turn me into wounded human being.

You have no idea how painful the mental breakdown unless you experience it. My body is shivering, and my soul is tired of asking for help.

Napandusay ako sa isang tulay, I'm desperate to feel the physical pain, walang sawa ko sinabunutan, sinampal at walang sawa ko sinaktan ang aking sarili gamit ang aking madugong kamay.

I want to die, to end this story, because the author who wrote about healing, is now tired of her own agony.

Kahit hinang-hina ay sinubukan ko tumayo at tumaas sa tulay upang kitilin ang sarili kong buhay.

Akmang tatalon na ako ng mga isang kamay na humila sa akin upang sabay kami tumalon sa malamig at malalim na ilog.

Tanging dilim, ayaw ko masyado nakakatakot!

"P-Please save me," I'm begging for some help, for some miracle dahil baka sa pagkakataong ito ay makinig siya. 'Di ba nakikinig naman siya?

Naramdaman ko ang isang mainit na yakap na bumalot sa akin galing sa aking likuran, sa kabila ng pait at ng sakit ay nagawa niya ako pakalmahin.

"Akala ko ba gusto mo mamatay?" he asked, nervously.

At nang humarap ako sa kanya ay sumalubong sa akin ang galit niyang awra ngunit mas nananaig kalma sa gitna ng kaguluhan.

"Gusto mo ba mamatay? You want to end your story without getting the happy ending you deserve? I know I have no idea of how deep the pain, but fight! Continue your journey as you find the healing. Hindi lang ikaw ang sugatan, hindi lang ikaw ang napapagod, hindi lang ikaw ang nauubos, marami ang mas may malalim na kwento ngunit mas pinipili ang lumaban. Kahit pagod ka na, kahit ubos na ubos ka na, ipagpatuloy mo lang ang kwento mo dahil baka sakali dumating ang araw maging tanglaw ito ng iilan at maging kwento ng tagumpay," pangaral niya na nagpamulat sa akin sa katotohanan.

Pipiliin ko ang mabuhay, hindi dahil may hinihintay akong darating upang iligtas ako, kundi lalaban ako dahil ako mismo ang magliligtas sa sarili ko.

For the moment, I forgot that my grandmother didn't raised me to be a survivor for nothing.

This is the story of healing, and the author itself born for survival, she born to win against tragedy.

Ngayon ramdam ko na ang hapdi ng sakit ng mga pisikal na sugat ko. Ang hapdi ng dumudugo kong katawan, at ang sakit ng aking ulo.

"I want to live," hinang-hina na sabi ko sa kaniya.

After how many attempts of killing myself, today I want to live. Gustong-gusto ko pa mabuhay.

He carried me as he swim in the near standby boat. Hindi ako marunong lumangoy at baka kung hindi siya dumating ay isa na akong mapait na alaala.

He aggressively moving his jaw, sinubukan ko haplusin ang kanyang adam's apple, baka kasi mabawasan ang galit na nararamdaman nito, ngunit agad siyang napatayo at muntik na mahulog kami ulit sa ilog kung hindi lang niya ako nahawakan.

"I know you're innocent but please don't make this hard for me," his voice is like whispering.

I pouted my lips. "Don't use your innocence against me. And don't do it again. Your scaring the shit of me." his eyes looks dangerous.

"A mental breakdown," I simply answered. And somehow it melt her anger, napalitan ng pangamba at ng takot.

Nang maka-ahon kami sa tubig ay agad niya ako inalalayan. Aapak na ako sa lupa ng kinarga niya ako at pinatayo sa bangka.

"I will carry you," he offered.

Ngayon ko lang nahalata na wala na pala ako sandals, his shoes is wet but he still manage to carry me on his back.

"Kumapit ka ng mahigpit baka mahulog ka," he warned me.

Inayos ko ang aking pagkakayakap.

I'm more comfortable on his side, maybe because he always witnessed my mental breakdown and never left despite seeing my weak side. He can see those flaws and agony but he remained silent. And somehow, I'm rooting for my future Doctor - Percival Lee.

Nang makarating kami sa pinakamalapit na supermarket, ay pinaupo niya ako sa gilid habang nagmamadaling bumili ng mga kailangan sa pag-gamot ng mga dumudugong sugat ko.

At nang matapos niya, ay agad niya ako pinuntahan at ginamot ang aking sugat.

At nang matapos siya ay agad akong nagpahatid sa condominium ni Jossiah.

Kahit labag sa loob niya ay wala siya nagawa dahil sa pagpupumulit ko.

When I enter his house, darkness consumed my wounded soul. I sleep with heavy heart. What a great day of celebrating my 18th birthday.

KINABUKASAN ay nagising ako sa mahigpit na yakap ni Jossiah. So, he's back.

Tahimik siyang matutulog sa gabi ko at hindi ko magawang pigilan ang mga luhang tumutulo sa aking mga mata. I silently cried.

"Are you okay?" he asked. Hindi ko namalayan na nagising na pala siya.

Nakapikit pa rin ang kanyang mga mata habang masuyong hinahawakan ang aking kamay.

Sinubukan ko patatagin ang aking boses. "Yes, matulog ka na," I assured him.

Tinapik ko pa ang braso niya habang tahimik na umiiyak. I want to tell him that I celebrated my 18th birthday on cold street, that I almost killed my own life, that i badly need him pero naalala ko kahit kailan hindi siya naging akin.

"Unnicayds," bulong niya sa gitna ng kanyang tulog.

And for this moment, I know that I'm defeated.

But little did my readers know that the author who write healing, is the wounded girl who keep battling at tragedy.