❛⠀SONATA KSIĘŻYCOWA⠀❜⠀(𝐭𝐨𝐦 𝐫𝐢𝐝𝐝𝐥𝐞 𝐱 𝐨𝐜)

PIERWSZA NOC W HOGWARCIE

— Nie jest ci zimno?

Przyjemnie zdarty głos Hamsy dobiegł z ciemności, mimo porywistego wiatru, który dudnił w uszy. Nie widziała zupełnie nic, ledwo wyczuwała stromość wzniesienia, na które wdrapywał się powóz. Z góry dobiegały jedynie błyski świateł, słabe zarysy świec i przemykające gdzieniegdzie cienie.

— Nie. Właściwie, to jest mi gorąco — szepnęła do niej i po omacku próbowała określić jej położenie. — Czuję się, jakbym oślepła.

— Ja też — melodyjna barwa głosu Euphemii przypłynęła gdzieś z naprzeciwka. — Ale tutaj zawsze jest tak ciemno, że nic nie widać. Zaraz powinniśmy już wysiadać.

Przyjęłą to skinieniem głowy, którego Euphemia i tak nie miała jak zauważyć. Siedziała jak na szpilkach, wiecznie wiercąc się i co chwilę szturchając cierpliwie znoszącą to pannę Ollivander.
Denerwowała się. Na litość Merlina, nigdy w życiu nie była tak przerażona. Podczas pierwszej uczty w Durmstrangu nie czuła strachu, stresu czy zwątpienia. Była odważnym dzieckiem, niektórzy mogliby powiedzieć, że raczej głupim. Tak zaskarbiła sobie sympatię Kuznetsova. Wielu drżało przed nim w posadach, płaszczyło się i próbowało zrobić na nim wrażenie przechwałkami. Nadaremno. Ona pozostawała małą, pyzatą dziewczynką, która podczas zajęć z czarnej magii wolała myśleć o smakowitych blinach niż o urokach. Może dlatego tak ją polubił - bo była mała, pełna tej dziecięcej naiwności i wiecznie głodna. Kuznetsov nigdy nie widział jej bez ciastek, czekolady czy kandyzowanych ananasów. Sam później zaczął zapraszać ją na zdobyte w pobliskiej wiosce przysmaki i tak się zaczęło. A dalej było już...

— Vesna! Vesna! Ziemia do Vesny! — usłyszała pstryknięcia czyichś palców i intensywne nawoływanie. Otrząsnęła się momentalnie, reflektując, że na wspomnienia tamtych chwil łzy napłynęły jej niebezpiecznie blisko kącika oczu. Weź się w garść, ty bekso. To już nie wróci.

— Zamyśliłam się, co będzie podawane na kolacji — wybrnęła - jak się jej zdawało - gładko i wzruszyła mimowolnie ramionami - zawsze robiła tak w przypadku drobnych kłamstewek.

— Patrz po lewej. Będzie widać Hogwart — oznajmiła Bhasin wyraźnie podekscytowana. Vesna wiedziała, o co chodzi; czuła się tak za każdym razem, gdy powracała do Durmstrangu, do domu.

I faktycznie, jak na zawołanie, Hogwart wyłonił się, gdy wyjechali powozem zza zakrętu i wspinali się coraz wyżej. Gdzieś w dole połyskiwało srebrzyście odbicie księżyca oraz gwiazd na ciemniejącej w mroku tafli jeziora. Wielkie, przepastne i na pewno głębokie. Wydawało się zrobione ze smoły.

Fatalieva skupiła się jednak na budynku, a właściwie całej plątaninie budynków, która w typowym gotyckim ładzie nachodziła na siebie, łączyła się za pomocą strzelistych wieżyczek, łuków, dziedzińców. Wszystko to było ogromne, pnące się do nieba i potężne. Zamek zionął magią, mistyczną siłą, tajemną, pradawną mocą. Wyraźnie budził respekt, cichą zadumę. W blasku gwiazd wyglądał po prostu pięknie.

Vesna wydała z siebie ciche westchnienie zachwytu.

— To przecież jest ogromne... — wyszeptała oszołomiona i po chwili dodała: — Jak wy się w tym nie gubicie?

— Prawda jest taka, że w niektórych zakamarkach zamku jeszcze sami nie byliśmy — przyznał się Fleamont. — Ale pracujemy nad tym.

— Wiele drzwi jest zamkniętych i zaczarowanych tak, że nie da się wejść — wyjaśniła Euphemia. — I nawet pomimo tego, pewna para głupków i tak próbuje się tam dostać.

Ernest i Fleamont parsknęli śmiechem.

— Lada dzień, a staniemy się panami tego zamku! — zaniósł się głośnym śmiechem Potter, podczas gdy powóz zatrzymał się już na samym szczycie wzniesienia, tuż przed jednym z wielu wejść.