PİNHAN MAHALLESİ | Mahalle Hikâyesi

2.Bölüm : Öfkenin Acımasız Hali

Merhabalarrr!!!! Hoşgeldinizz!! Nasılsınız???

Vote ve yorumlarınızı bekliyorum iyi okumalar.

Bölüm şarkıları
(sezen aksu - iki gözüm, selda bağcan - ayrılık , Neşe Karaböcek - sildim seni kalbimden)

2.Bölüm : Öfkenin Acımasız Hali.

Ruhumun derinliklerin de kendimden bile sakındığım bir adamın başkasının yüzüğünü taşıdığını fark ettiğimde nasıl nefes alırdım?

Acı alev alıp beni de o alevin içine bıraktığında yanmaktan beter olmayı ilk kez tatmıştım ben. Onu terk ettiğimde bile bu kadar yanmamıştı canım. Çünkü ben beni seven bir adamı ardımda bırakmıştım.

Gönlünde başkası olan bir adamın nefretiyle karşılaşmak terk etmek kadar basit değilmiş. Gitmek kolaymış ardına bakmadan. Zor olan dimdik karşısında durmakmış. Canı acımıyormuş gibi yapıp, canından can gitmiyormuş gibi davranmakmış.

Olmamıştı. O başka bir kadını kolunun kanadının altına alcağını söylediğinde hiç bir şey eskisi gibi olmamıştı. Tamam demiştim. Artık bitmişim içinde yok etmiş beni. Unutmuş Asaf Nalanını.

Onca acıya, aşka, tutkuya, hasrete rağmen. Vuslat tek taraflı gerçekleşmiş. Nalan kavuştum sanarken sevdiğine. Asaf başkasına sevgili olmuş.

Rüyadan uyanır gibi bir anda sıçradığımda, yerimde kıpırdandım ve gözlerimi araladım. Buğulu görüntüye güzel, karizmatik ve kusursuz bir yüz eklendi.

Asaf'ı gördüm karşımda. Görüntü yavaş yavaş netleşirken Asaf rahatlamış gibi derin bir nefes aldı. O an hastane odasında olduğumu neden buraya geldiğimi hatırladım. Astım krizim ile panik atağım tutmuştu.

"İyi misin?" dedi Asaf. Başımla onu onayladığımda o da ciddileşti ve biraz önceki halinden eser kalmadı. Bunu fark ettiğim de kuruyan dudaklarımı ıslatıp, araladım.

"Sağol. Beni hastaneye getirdiğin için. Ama artık gidebilirsin, kendime geldim nasıl olsa." dedim. Suya ihtiyacım vardı fakat ondan su isteyemedim.

"Evine götüreyim sonra yollarımız ayrılacak. Yanındayım şimdilik." dedi. Asaf'ın güzel kalbi karşısında yine diyecek bir şey bulamadım. Onca acıya rağmen beni bırakmıyordu.

İstediği bu olmasa bir saniye dahi kalmazdı Asaf. O yüzden başka bir şey söyleyemedim lafına. Ve sessizliğe sürükledim kendimi.

Bir beş dakika kadar öylece bekledikten sonra doktor geldi yanımıza ve iyi olduğumu söyleyip astım ilaçlarından bir kaç tane daha yazdı. Ardından taburcu oldum ve hastaneden çıktık. Asaf otoparka doğru ilerlerken ben bir anlık durakladım. O da benle beraber durdu.

"Ne oldu?" diye sordu.

"Ben taksiyle giderim bu kadarına gerek yok." dedim çekinerek.

"Olmaz öyle şey ben getirdim ben götüreceğim." diyerek beni tersledi. Çatık kaşlarını bile özlemiştim. Her mimiğini, sesinin her bir tonunu.
En çok gülüşünü. Fakat onu artık güldüremediğimden gülüşünü göremiyordum.